Είναι εμφανές ότι η οικονομική μας πολιτική βρίσκεται σε αδιέξοδο ή, για να το περιγράψουμε ακόμα πιο παραστατικά, μοιάζει με ένα χάμστερ που τρέχει πάνω σε ένα στατικό τροχό, όπου όσο και αν προσπαθεί να τρέξει γρηγορότερα, στην πραγματικότητα παραμένει στο ίδιο σημείο. Όπως, όμως, και στην περίπτωση του χάμστερ, η στασιμότητα έχει ημερομηνία λήξεως, αφού κάποια στιγμή θα προέλθει η κόπωση και το χάμστερ ή στην περίπτωση μας, η οικονομία, θα καταρρεύσει.
Η πιο πάνω παρατήρηση δεν είναι μηδενιστική ούτε αντιπολιτευτική. Εδράζεται στην ψυχρή παρατήρηση των όσων διαδραματίζονται γύρω από τις επιλογές οικονομικής πολιτικής που πραγματικά έχει στα χέρια της η κυβέρνηση και τα πολιτικά κόμματα και κατά συνέπεια ο τόπος. Αν δούμε τις αποφάσεις που έχουν ληφθεί τα τελευταία δύο χρόνια -ακόμα και πριν την αλλαγή της διακυβέρνησης- θα διαπιστώσουμε ότι τούτες (οι αποφάσεις) περιορίζονταν σε δύο μεγάλα υποσύνολα επιλογών, ήτοι των πραγματικών επιλογών και των πλασματικών επιλογών.
Ξεκινώντας από το δεύτερο υποσύνολο, εκείνο, δηλαδή, των πλασματικών επιλογών, διαπιστώνουμε ότι αφορούσαν την ανάγκη μείωσης του ενεργειακού κόστους και την ανάγκη μείωσης των επιτοκίων και γενικότερα του κόστους του χρήματος, δηλαδή του πληθωρισμού. Σε αυτά τα δύο πολύ σημαντικά και σοβαρά ζητήματα, η κυβέρνηση και τα πολιτικά κόμματα ήταν και είναι υποχρεωμένα να μιλούν θεωρητικά και αφηρημένα χωρίς όμως να μπορούν να κάνουν οτιδήποτε για να αλλάξουν την κατάσταση, με τον τρόπο και την ταχύτητα που επέβαλλαν οι επικρατούσες συνθήκες.
Το ενεργειακό κόστος και το κόστος των ρύπων δεν μεταβάλλονται με συνθήματα και υποσχέσεις, αλλά με ταχείες και, καθοριστικής σημασίας, επενδύσεις σε υποδομές μετακίνησης μας από το μαζούτ σε άλλες μορφές οικονομικότερου και καθαρότερου καυσίμου και με λειτουργικές και τιμολογιακές μεταρρυθμίσεις του πλαισίου παραγωγής, εμπορίας και διανομής της ενέργειας, που ούτε και εκεί έγινε ή γίνεται οτιδήποτε εκείνου του βεληνεκούς και βάθους διείσδυσης που θα οδηγούσε σε ουσιαστική μείωση του ενεργειακού κόστους.
Αντίστοιχα, στο θέμα του πληθωρισμού αλλά και της επιτοκιακής πολιτικής και στάσης των τραπεζών, πάλι η κυβέρνηση δεν μπορούσε και δεν μπορεί να ενεργήσει, αφού ούτε τον πολιτικό τρόπο και τους μηχανισμούς διαθέτει για να το πράξει, αλλά ούτε και οι συνθήκες της εγχώριας αγοράς δανείων, καταθέσεων και κατανάλωσης είναι τέτοιες που να το επέτρεπαν.
Οπότε, επί της πραγματικής ουσίας, μείναμε στα λόγια, στις παραινέσεις, στα εύηχα συνθήματα και στην προσποίηση ότι οσονούπω, κάτι θα γίνει και κάτι θα αλλάξει. Ως αποτέλεσμα, και ακριβώς επειδή δεν υπήρχαν και δεν υπάρχουν εκείνες οι επιλογές, τόσο σε επίπεδο πολιτικής όσο και σε επίπεδο οικονομίας, διαρκώς επαναλαμβάνουμε την ίδια αδιέξοδη συνταγή που επιτάσσουν οι πραγματικές επιλογές. Δηλαδή τη συνταγή των παροχών και των επιχορηγήσεων, που δημιουργούν την εικόνα της αντιμετώπισης των δύο πιο πάνω καταστάσεων και την ψευδαίσθηση ότι κάτι γίνεται προς την ορθή κατεύθυνση που βαφτίζεται φιλολαϊκή.
Αυτό, όμως, που γίνεται, και που το έχουμε πει πολλοί ειδικοί και μη, επανειλημμένως, είναι να «πετάσσουμε» χρήματα στον κάλαθο των αχρήστων. Αφού σε μια αγορά με τις στρεβλώσεις και υστερήσεις της κυπριακής, οποιαδήποτε παροχή του τρόπου και της μορφής αυτών που εξαγγέλλονται, αφομοιώνεται, σχεδόν αμέσως, στις τιμές με αποτέλεσμα την ακύρωση της. Από τις αυξήσεις στο Δημόσιο, μέχρι την ΑΤΑ και από την επιχορήγηση του κόστους των καυσίμων, των φρούτων, της ζάχαρης κοκ, μέσω ΦΠΑ, μέχρι τις χορηγίες για φωτοβολταϊκά, σχολικά ήδη, προσωπικούς υπολογιστές των μαθητών και τις αποσύρσεις παλαιών οχημάτων και αντικατάστασής τους με ηλεκτρικά αυτοκίνητα, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο για τον μέσο καταναλωτή και πολίτη, επειδή εκείνο που πραγματικά επιτυγχάνεται είναι η εξανέμιση χρημάτων, αφού τα μέτρα αυτά ανατροφοδοτούν τον πληθωρισμό ή οδηγούν στην μεταφορά πλούτου από τα δημόσια ταμεία, δηλαδή τους φορολογούμενους, στα ταμεία συγκεκριμένων, κυριολεκτικά, συμφερόντων, αφού δεν διασφαλίζονται οι συνθήκες ολοκληρωμένης πληροφόρησης και ελέγχου διαφάνειας στην αγορά. Οπότε, πάνε περίπατο οι αγαθές και ειλικρινείς προθέσεις για βελτίωση των συνθηκών διαβίωσής μας αλλά και τα, όλο και μικρότερης αξίας, χρήματά μας…
