Όταν ακούμε κάτι, τα αυτιά μας προσπαθούν να κινηθούν αντανακλαστικά, διαπίστωσαν ερευνητές.
Η κίνηση των αυτιών είναι ζωτικής σημασίας σε πολλά ζώα, κυρίως επειδή τα βοηθά να εστιάσουν την προσοχή τους σε συγκεκριμένους θορύβους και να καταλάβουν από ποια κατεύθυνση προέρχονται. Το ανθρώπινο αυτί είναι πολύ πιο στατικό, όμως ίχνη του συστήματος προσανατολισμού των προγόνων μας παραμένουν, στο πλαίσιο αυτού που ονομάζεται «νευρικό απολίθωμα».
«Πιστεύεται ότι οι πρόγονοί μας έχασαν την ικανότητά τους να κινούν τα αυτιά τους πριν από περίπου 25 εκατομμύρια χρόνια. Για ποιον λόγο ακριβώς, είναι δύσκολο να διαπιστωθεί», δήλωσε ο Andreas Schröer, επικεφαλής συγγραφέας της έρευνας από το Πανεπιστήμιο του Saarland στη Γερμανία.
«Ωστόσο, καταφέραμε να δείξουμε ότι τα νευρωνικά κυκλώματα εξακολουθούν να υπάρχουν σε κάποια κατάσταση, [δηλαδή] ο εγκέφαλός μας διατήρησε κάποιες από τις δομές για να κινήσει τα αυτιά, παρόλο που προφανώς δεν είναι πλέον χρήσιμες».
Η ομάδα ανακάλυψε προηγουμένως ότι η κίνηση αυτών των μυών στους ανθρώπους σχετίζεται με την κατεύθυνση των ήχων που προσέχουν. Τώρα, ανακάλυψαν ότι ορισμένοι από αυτούς τους μύες ενεργοποιούνται όταν οι άνθρωποι ακούν έντονα έναν ήχο. Γράφοντας στο περιοδικό Frontiers in Neuroscience, η ομάδα ανέφερε πώς ζήτησε από 20 ενήλικες χωρίς προβλήματα ακοής να ακούσουν ένα ηχητικό βιβλίο που παιζόταν από ένα ηχείο την ίδια στιγμή που παιζόταν ένα podcast από την ίδια τοποθεσία.
Η ομάδα δημιούργησε τρία διαφορετικά σενάρια: Στο «πιο εύκολο» σενάριο το podcast ήταν πιο αθόρυβο από το ηχητικό βιβλίο, με μεγάλη διαφορά στον τόνο μεταξύ των φωνών. Στο «δυσκολότερο» σενάριο, παίχτηκαν δύο podcast τα οποία, μαζί, ήταν πιο δυνατά από το ηχητικό βιβλίο, με ένα από τα podcast να εκφωνείται με παρόμοιο τόνο με το ηχητικό βιβλίο.
«Μας ενδιέφερε να μάθουμε εάν το ωτοκινητικό σύστημα στους ανθρώπους είναι ευαίσθητο στην κοπιαστική ακρόαση. Σκεφτείτε να προσπαθήσετε να καταλάβετε τι λέει κάποιος σε ένα σχεδόν άδειο εστιατόριο και να προσπαθήσετε να καταλάβετε κάποιον σε ένα πολύ πολυσύχναστο εστιατόριο», είπε ο Schröer.
Κάθε συμμετέχων βίωσε τα τρία διαφορετικά σενάρια δύο φορές. Αυτό στη συνέχεια επαναλήφθηκε με τον ομιλητή σε διαφορετική θέση στην αίθουσα. Κάθε συμμετέχων φορούσε ένα σετ ηλεκτροδίων, επιτρέποντας στους ερευνητές να καταγράψουν την ηλεκτρική δραστηριότητα που παράγεται από τους μύες που εμπλέκονται στο κούνημα των αυτιών.
Μετά από κάθε δοκιμή, οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να αξιολογήσουν πόση προσπάθεια κατέβαλαν ακούγοντας το ηχητικό βιβλίο.
Τα αποτελέσματα αποκάλυψαν ότι η αντιληπτή προσπάθεια ακρόασης των συμμετεχόντων και το πόσο συχνά έχασαν την εστίαση στο ηχητικό βιβλίο, αυξάνονταν καθώς το σενάριο μετακινούνταν από το πιο εύκολο στο πιο δύσκολο.
Η ομάδα ανακάλυψε ότι η δραστηριότητα στους άνω ωτικούς μύες, οι οποίοι σηκώνουν το αυτί προς τα πάνω και προς τα έξω, ήταν μεγαλύτερη στις πιο δύσκολες συνθήκες ακρόασης παρά στις εύκολες και μέτριες συνθήκες. Βρήκαν επίσης ότι οι οπίσθιοι αυτιαίοι μύες, που τραβούν το αυτί προς τα πίσω, ήταν πιο ενεργοί όταν οι ήχοι έβγαιναν πίσω από τον συμμετέχοντα παρά μπροστά του.
«Σχεδόν κανείς [στη μελέτη] δεν είχε την ικανότητα να κινεί οικειοθελώς τα αυτιά του, επομένως τα αποτελέσματά μας δεν σχετίζονται με την ικανότητα ενός ατόμου να το κάνει αυτό», είπε ο Schröer, αν και σημείωσε ότι άλλες έρευνες έχουν δείξει ότι οι άνθρωποι μπορούν να μάθουν να κινούν τα αυτιά τους.
Αν και η μελέτη είναι μικρή και πρέπει να επαναληφθεί σε μια μεγαλύτερη και πιο ποικιλόμορφη ομάδα, η ομάδα είπε ότι τα ευρήματα παρείχαν πληροφορίες. «Οι κινήσεις των αυτιών που θα μπορούσαν να δημιουργηθούν από τα σήματα που έχουμε καταγράψει είναι τόσο μικροσκοπικές – ή ακόμα και απούσες – που πιθανώς δεν υπάρχει κανένα αντιληπτό όφελος», είπε ο Schröer. «Επομένως, πιστεύουμε ότι αυτό το υπολειπόμενο ωτοκινητικό σύστημα "βάζει τα δυνατά του", αλλά μάλλον δεν πετυχαίνει πολλά».
Με πληροφορίες από Guardian/LIFO.GR
