Του Αντρέα Παπαχαραλάμπους
Όταν οι Φαρισαίοι ρώτησαν σκόπιμα τον Ιησού αν ήταν σωστό να πληρώνονται φόροι στον Καίσαρα, πήραν την περήφανη απάντηση «Απόδοτε τα τού Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ», δηλαδή να προφέρετε στον βασιλέα όσα αρμόζουν στον βασιλέα και στον Θεό όσα αρμόζουν στον Θεό.
Η φράση αυτή λέγεται και σήμερα για να καταδείξει αμεροληψία και απονομή δικαιοσύνης χωρίς φόβο ή προκατάληψη.
Μετά την απόφαση του Μάριου Πελεκάνου και τη δημοσιοποίηση της απόφασής του γι’ αποχώρησή του από τον Δημοκρατικό Συναγερμό ηκούσθη φωνή εκ του βάθους περί αποχώρησης και του Ευγένιου Χαμπουλλά.
Το αποχωρώ από την παράταξη είναι μια απλή φράση ή έκφραση. Κανένας από τους δύο πρώην δεν λέει με παρρησία την αλήθεια της φυγής του από τον Συναγερμό, ούτε και την αλήθεια γιατί ενέταξαν τους εαυτούς τους τον καιρό που τους ενέταξαν στον ΔΗΣΥ.
Με τον αποστασιακό τρόπο που έριξαν πέτρα πίσω τους φαίνεται καθαρά ότι εκείνο που τους ενδιέφερε ήτο η άμεση πολιτική τους άνοδος και το προσωπικό όφελος.
Ο Μάριος Πελεκάνος επί προεδρίας του Νίκου Αναστασιάδη υπηρέτησε την κυβέρνηση του Αναστασιάδη από το αξίωμα του κυβερνητικού εκπροσώπου.
Τότε για τον Μ. Πελεκάνο όλα στον Συναγερμό ήσαν όπως ήθελε, οι δε δηλώσεις του για την κυβέρνηση και τον Συναγερμό έσταζαν μέλι. Τα πράγματα ομόρφηναν όταν σε ενδοκομματικές εκλογές ο Μάριος ανεδείχθη αντιπρόεδρος του κόμματος, έστω και αν η νίκη του στηρίζετο με φραξιακές ενέργειες παίζοντας σε δύο ταμπλό βρισκόμενοι σε άγνοια οι συνυποψήφιοί του.
Αφού πήρε τα συγχαρητήρια όλων μας καθώς και τις ευχές για το προδιαγραφόμενο μέλλον του, γελούσαν και τα μουστάκια του. Σε μικρό χρονικό διάστημα το κόμμα ήταν υποχρεωμένο να εκλέξει τους υποψήφιούς του για τις ευρωεκλογές, συνολικά πέντε. Η παράταξη μέσω του Πολιτικού Γραφείου επέλεξε τους πέντε. Δυστυχώς ο Μάριος Πελεκάνος σε κατάταξη ήταν εκτός.
Άποψή μου, οι πέντε ήσαν αρκετά ικανά άτομα και δεν υστερούσαν έναντι του Μάριου, ούτε και ο Μάριος έναντι αυτών. Τουλάχιστον εγώ και η πλειοψηφία των μελών της παράταξης πιστεύουμε ότι το «εκλεκτό» μέλος μας θα χρωστούσε ευγνωμοσύνη στην παράταξη για την ανέλιξή του.
Για έναν πολιτικό η μη εκλογή του για υποψήφιος ευρωβουλευτής είναι σύνηθες φαινόμενο. Θα προτάξω ένα απλό παράδειγμα στον Μάριο Πελεκάνο για να αντιληφθεί τι είναι πολιτικό ήθος και πώς πρέπει να αντιδρούν κομματικά στελέχη.
Το 1993, πρόεδρος του κόμματος εξελέγη ο Γιαννάκης Μάτσης που στο παρελθόν βρισκόταν στη θέση του αναπληρωτή προέδρου. Τη θέση του αναπληρωτή προέδρου κατέλαβε ο Αλέκος Μαρκίδης κατόπιν εκλογών με ανθυποψήφιο τον Νίκο Αναστασιάδη.
Στη συνέχεια ο Αλέκος Μαρκίδης διορίστηκε Γενικός Εισαγγελέας οπότε καταστατικά, τη θέση του όφειλε η ηγεσία του Συναγερμού να τη συμπληρώσει με τον Α΄ αντιπρόεδρο του κόμματος, που δεν ήταν άλλος από τον Λεόντιο Ιεροδιακόνου.
Και ενώ το κάθε στέλεχος το οποίο είχε στοιχειώδη γνώση του καταστατικού ανέμενε να ανακοινώσει το κόμμα τον διορισμό του Λεόντιου Ιεροδιακόνου στη θέση του αναπληρωτή προέδρου, εγίνοντο συνεδριάσεις επί συνεδριάσεων του Πολιτικού Γραφείου για να συμπληρωθεί η θέση με εκλογές, πράγμα άκρως αντιστασιακό.
Πίσω απ’ αυτήν τη σκέψη ήσαν ο Μάτσης και ο Αναστασιάδης για έναν απλό λόγο, το φάγωμα του Ιεροδιακόνου. Για να γίνουν τέτοιες εκλογές χρειαζόταν και η συγκατάθεση του Λεόντιου Ιεροδιακόνου.
Μπροστά στον κίνδυνο να υπάρχει πρόβλημα το οποίο να ταλανίζει το κόμμα ο Ιεροδιακόνου συγκατατέθηκε, έγιναν εκλογές μεταξύ Ιεροδιακόνου και Αναστασιάδη και εξελέγη ο Αναστασιάδης, παρά το ότι το αποτέλεσμα ήταν μεθοδευμένο από Μάτση και Αναστασιάδη.
Αυτός ο πολιτικός παρέμεινε στη θέση του αντιπροέδρου και συνέχισε να υπηρετεί το κόμμα. Πρώην συναγωνιστές, Χαμπουλλά και Πελεκάνε, ο λόγος που παρέμεινε ο Λεόντιος ήταν γιατί γνώριζε τον λόγο που εντάχθηκε στην παράταξη. Υπηρέτησε μια παράταξη και στα εύκολα και στα δύσκολα. Μια παράταξη δεν την υπηρετείς για τα θέλω σου και τις προσωπικές σας φιλοδοξίες.
Άκουσα με προσοχή τους λόγους οι οποίοι «ανάγκασαν» τον Χαμπουλλά να αποδεσμευτεί από την παράταξη. Επειδή έχω το θάρρος του λέγειν, αλλά και το θάρρος προς τον πρώην συναγωνιστή Ευγένιο, του λέω τα ακόλουθα:
«Είναι μεγάλο το καλό που θα κάμεις φίλε μου στο κόμμα. Ίσως από την ημέρα που είσαι μέλος του κόμματος, η αποστασία σου να είναι η μεγαλύτερη υπηρεσία στην παράταξη».
Απ’ αυτά που άκουσα να λέγεις στα διάφορα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και Ενημέρωσης, είμαι σίγουρος ότι δεν ξέρεις γιατί φεύγεις από την παράταξη, όμως γιατί ήσουν στην παράταξη το ήξερες. Το κόμμα είχε και έχει αρχές. Κανένας «προδότης» και αποστάτης δεν δικαιούται να μιλά για αρχές. Πώς μπορεί κάποιος να μιλά για δημοκρατία όταν δεν γνωρίζει τον ορισμό – έννοια της δημοκρατίας;
Αποστάτης – αποστάτρια – αποστάτισσα είναι αυτός που εξεγείρεται ενάντια στην καθιερωμένη εξουσία, που επαναστατεί, που αποστατεί. Σε σχέση με την πολιτική είναι αυτός που αποστασιοπείται από την κυρίαρχη γραμμή του κόμματος που ανήκει ή και αποσχίζεται και εναντιώνεται σε αυτό.
Είναι ορθό και φρόνιμο να δώσω στον αναγνώστη και το τι σημαίνει προδότης. Αυτός που προδίδει την πατρίδα του, που καταδίδει πρόσωπο σε εχθρούς, που αθετεί ηθικές υποχρεώσεις, που εγκαταλείπει φίλους ή οικείους σε ώρα ανάγκης και που φανερώνει μυστικά. Σε απλοποίηση, ο δωσίλογος, ο καταδότης, ο σπιούνος, ο ρουφιάνος, ο Ιούδας και άπιστος.
Αν, αγαπητοί Ευγένιε και Μάριε, η αρχή ενός έργου που εκτελείτε είναι κακή ή λανθασμένη, είναι φανερό πως το τέλος θα είναι ακόμα χειρότερο.
