Βλέπεις τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Οι δικοί μας οι αθλητές είναι Θεοί, έτσι τους ονομάζουμε. Δεν τους χειροκροτούμε απλά για την προσπάθειά τους, αλλά νιώθουμε εκείνη την περηφάνεια, εκείνο το γαμώτο από τότε με τη Βούλα πως οι δικοί μας είναι καλύτεροι από τους άλλους. Το πάθαμε με τον Μάρκο Παγδατή, το είδαμε με τον Κοντίδη. Και εντωμεταξύ οι αθλητές είναι περισσότερο προσγειωμένοι από τον κόσμο που τους αποθεώνει. Μας προσγειώνει ανώμαλα ο Τεντόγλου που λέει ‘ντάξει και τι έγινε που έκανα 8 μέτρα;’ σε μια κρίση ειλικρίνειας κόντρα σε αυτά που εμείς πιστεύουμε. Το κάνουμε και για την ομάδα μας. Όταν η Ανόρθωση κέρδιζε την Τράμπζονσπορ και ο ΑΠΟΕΛ προχωρούσε στο Champions League θυμηθήκαμε εκείνη τη μικρή Κύπρο και τις επιτυχίες των ομάδων της, μέχρι να ηττηθούν στο πρωτάθλημα και αν είμαστε οπαδός τους να αλλάξουμε γνώμη.
Και πέραν του αθλητισμού. Ο δημοσιογράφος είναι Θεός και τα λέει όταν συμφωνεί με την άποψή μας, είναι όμως λαμόγιο και τα παίρνει όταν αποφασίζει να γράψει μια άποψη που δεν συμφωνεί με τη δική μας. Και οι βουλευτές είναι Θεοί όταν αποφασίζουν να πάρουν μια απόφαση και να ψηφίσουν ένα νομοσχέδιο, αλλά αν αυτό μας επηρεάζει είναι οι βολεψάκηδες.
Από πού προκύπτει άραγε η ανάγκη μας να ανεβάζουμε και να κατεβάζουμε ανθρώπους σε μία μέρα; Από εκείνον τον Από Μηχανή Θεό φαίνεται πως είναι μέσα στην κουλτούρα μας πολλά χρόνια, αφού πάντα θέλαμε από κάπου να πιαστούμε. Τους αποζητούμε τους ήρωες, ελπίζοντας σε καλύτερο μέλλον. Αναζητούμε πάντα την ιδανική κοινωνία. Ψάχνουμε και θέλουμε να υπάρχει πάντα ένας Ρομπέν των Δασών που θα μας γλυτώσει τελευταία στιγμή, θα δώσει την ανάσα που ψάχνει ο ταλαιπωρημένος λαός από τα δεινά που τον βασανίζουν και θα βγάλει τη χώρα από τη δύσκολη θέση, ειδικά σε περιόδους έντονης κρίσης. «Οι ήρωες μπορούν να ενσαρκώνουν την ελπίδα μας για ένα θαύμα, μας επιτρέπουν να ονειρευόμαστε ότι κάποιος κάνει πράξη όσα δεν μπορούμε εμείς να κάνουμε και μέσα από τη δική του ιστορία να βιώσουμε και εμείς την εκπλήρωση μερικών επιθυμιών μας», αναφέρουν οι ψυχολόγοι.
Δεν κρίνουμε την απόφαση της Τετάρτης. Εκείνο όμως που προκαλεί εντύπωση από την Τετάρτη και μετά είναι πόσο πολύ ανάγκη έχει η ίδια η κοινωνία να θεοποιεί και να ηρωοποιεί πρόσωπα. Και αυτό από μόνο του πρέπει να προκαλέσει προβληματισμό. Γιατί πρακτικά σημαίνει πως ο κόσμος έχει ανάγκη να πιαστεί από κάπου, πως το σύστημα το ίδιο δεν λειτουργεί σωστά, πως οι πολίτες είναι αγανακτισμένοι ενδεχομένως από τους θεσμούς, το κράτος, την ίδια την κοινωνία. Στη νίκη, ο ήρωας έχει στόχο τη δόξα, όχι το θύμα, λέει ο ποιητής. Και δυστυχώς οι σύγχρονοι ήρωες που πιστεύουμε (και δεν είναι σίγουρα αθλητές, άνθρωποι του πολιτισμού), μας μετατρέπουν σε θύματα.
