Η πρόσφατη εμπλοκή της ανώτατης εκτελεστικής ηγεσίας των δυο μεγαλύτερων τραπεζών του τόπου με τον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, σε δυο διαδοχικές συσκέψεις στο Προεδρικό Μέγαρο με στόχο τη «λήψη μέτρων» από τις τράπεζες για χάρη της κοινωνίας, αποδεικνύει το μέγεθος της κατάντιας στην οποία έχουν περιέλθει τόσο οι τράπεζες όσο και η κυβερνητική μηχανή.
Είναι δυνατόν να χρειάζεται να κληθούν στο Προεδρικό και να παρακαθήσουν σε δυο διαδοχικές ανώτατού επιπέδου συσκέψεις οι εκτελεστικοί επικεφαλής των τραπεζών για να αποφασιστεί, για παράδειγμα, αν και πού θα τοποθετηθούν ATMs ή αν θα μειωθούν οι χρεώσεις στους λογαριασμούς και στις μεταφορές χρημάτων; Είναι δυνατόν, άνθρωποι των οποίων η κάθε ώρα εργασίας τους κοστολογείται σε αρκετές χιλιάδες ευρώ, να συζητούν για τις ΑΤΜs και τις επιμέρους τραπεζικές χρεώσεις;
Αν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και οι CEOs χρειάστηκε να συναντηθούν δυο φορές μέσα σε μερικές μέρες για να συζητήσουν τέτοιας σημασίας ζητήματα, τότε οι υπόλοιποι, υφιστάμενοι και συνεργάτες τους, υπουργοί, υφυπουργοί, διευθυντές, τμηματάρχες, προϊστάμενοι, προσωπάρχες, λειτουργοί κοκ, τι έκαναν; Με τι ασχολούνταν;
Ακόμα και αν δεχτούμε ότι οι τραπεζικές χρεώσεις, π.χ., σε συνταξιούχους και η παρουσία ATM σε ένα «απομακρυσμένο» χωριό άπτονται ενός κάποιου κοινωνικού ζητήματος, δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι αυτά είναι ζητήματα που έπρεπε να φτάσουν στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και στους CEOs των τραπεζών! Οι τελευταίοι, δε, με το που λάμβαναν την πρόσκληση από τον Πρόεδρο, ειδικά μετά τα όσα προηγήθηκαν στη Βουλή, θα έπρεπε να είχαν ανακοινώσει προτάσεις, τις οποίες θα είχαν ήδη ετοιμάσει σε αρμόδιο υπηρεσιακό επίπεδο σε συνεργασία με την κυβερνητική υπηρεσία, εκεί όπου απαιτείται. ‘Όπως, άλλωστε, αφέθηκε να εννοηθεί από τον αρμόδιο υπουργό μετά τις δυο συναντήσεις ότι γινόταν. Η μήπως δεν γινόταν και τρέχουμε με δηλώσεις εκ των υστέρων, να σώσουμε τα προσχήματα;
Ανεξάρτητα, όμως, το ότι δεν μπορούσαν αυτά τα θέματα να τύχουν επαρκούς χειρισμού και επίλυσης σε εκείνο το επίπεδο που τους αρμόζει και πριν την εμπλοκή των επικεφαλής του κράτους και των τραπεζών και έπρεπε να αποτελέσουν ζητήματα για τα οποία χρειάστηκε η παρέμβαση του ιδίου του Προέδρου της Δημοκρατίας και των CEOs δεν αντανακλά θετικά ούτε στις τράπεζες αλλά ούτε και στους υπόλοιπους στην κυβέρνηση. Ούτε και στις συντεχνίες τους που κινδυνεύουν να αυτοακυρωθούν λόγω της αδράνειάς τους. Όλη αυτή η κατάσταση δείχνει το μέγεθος της συστημικής ανεπάρκειας, της ευθυνοφοβίας και της παραίτησης που χαρακτηρίζουν αυτούς τους δυο θεσμικούς πυλώνες της χώρας μας.
Επειδή μόνο περιφρόνηση και αδιαφορία για την κοινωνία και την αγορά δείχνει η στάση των τραπεζών που δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να αναλάβουν ίδιαν πρωτοβουλία πραγματικής κοινωνικής ευθύνης. Και αντίστοιχα, μόνο ευθυνοφοβία και ανεπάρκεια από πλευράς κυβερνητικής μηχανής δείχνουν οι αναγκαστικές συχνές παρεμβάσεις του ιδίου του Προέδρου της Δημοκρατίας για επίλυση τέτοιων ζητημάτων που δεν θα έπρεπε ποτέ να αφήνονταν από τους υφισταμένους του, πολιτικούς και υπηρεσιακούς, να μεγεθύνονται και να φτάνουν κοντά του. Είτε είναι οι χρεώσεις των τραπεζών είτε είναι τα κρεβάτια στα νοσοκομεία είτε είναι οι καβγάδες των οπαδών στα γήπεδα είτε είναι η ποσόστωση του χαλλουμιού (sic).
Η ανεπάρκεια, η ευθυνοφοβία και η παραίτηση αποτελούν τους λόγους που δεν μας επιτρέπουν να καινοτομήσουμε πραγματικά και να μεταρρυθμιστούμε ουσιαστικά. Είναι οι ίδιοι λόγοι που βρίσκονται πίσω από κάθε παράδειγμα, από τα πολλά, παραδοξότητας, αποτυχίας και ανικανότητας, σε συστημικό επίπεδο, κράτους και αγοράς. Δυσχερειών, δηλαδή, που ακυρώνουν κάθε φιλότιμη προσπάθεια που επιδιώκει να σπρώξει τη χώρα μπροστά. Ειδικά όταν, στην προκειμένη περίπτωση, αυτές οι συμπεριφορές σχεδόν προσβάλλουν την κοινωνία. Επειδή αυτό συμβαίνει όταν αδυνατούν να αναλάβουν μια πρωτοβουλία για μια απόφαση έστω και εντυπώσεων, ειδικά όταν οι κοινωνικές πιέσεις έχουν διογκωθεί στον παρατηρούμενο βαθμό.
Όλα αυτά μας κάνουν εύλογα να αναρωτηθούμε αν αυτοί οι μηχανισμοί, όπως έχουν εξελιχθεί, είναι ικανοί για να μας σπρώξουν με αξιώσεις στη νέα βιώσιμη οικονομία. Αυτοί θα στηρίξουν την καινοτομία και τις ξένες επενδύσεις στο ρευστό γεωπολιτικό περιβάλλον που ζούμε; Εδώ δεν μπορούν να αποφασίσουν, από μόνοι τους και χωρίς να τους πιέσουν οι επικεφαλής τους, και κυρίως ο ίδιος ο Πρόεδρος, που θα τοποθετήσουν μια ATM ή αν θα μειώσουν μια ψευτοχρέωση και θα καταφέρουν να χειριστούν τα δύσκολα και περίπλοκα στρατηγικά οικονομικά προβλήματα και προκλήσεις; Εκτός και αν μπορούν, αλλά δεν θέλουν ή δεν τους νοιάζει, γεγονός που χειροτερεύει ακόμα περισσότερο τα πράγματα για όλους μας. Μάλλον την απάντηση την ξέρουμε…
