Την ώρα που η εικόνα των δημόσιων υπηρεσιών είναι ίσως η χειρότερη που υπήρξε ποτέ, η ΠΑΣΥΔΥ με μια επίδειξη δύναμης, εξασφάλισε μια συμφωνία που προνοεί την παραχώρηση γενικής αύξησης 1,5% επί των βασικών μισθών. Και δεν ήταν δύσκολο. «Λεφτά υπάρχουν» και η διαπραγμάτευση έγινε με πολιτικούς (αν τους ρώτησαν) και με τεχνοκράτες που είναι και αυτοί μέλη τους. Με αυτό το πλαίσιο, οι συνδικαλιστές της ΠΑΣΥΔΥ, θα μπορούσαν και πολύ περισσότερα σε αυξήσεις και είμαστε σίγουροι πως θα τα καταφέρουν καλύτερα του χρόνου. Το πρόβλημα ωστόσο, δεν είναι που νιώθουν δικό τους το ταμείο του κράτους. Είναι που με αυτές τις πρακτικές στερούν πόρους από όλους τους άλλους πολίτες. Από τα παιδιά τους και τους ηλικιωμένους γονείς τους και τελικά από τον ίδιο τον εαυτό τους. Εδώ είναι που χρειάζεται η πολιτική ηγεσία.
Έχουν σκεφτεί οι πολιτικοί, πού αλλού θα μπορούσαν να πάνε τα λεφτά των αυξήσεων; Οι εκσυγχρονιστές πολιτικοί μάλλον θα ήθελαν να τα δουν να μπαίνουν στην ψηφιοποίηση και στις υποδομές αλλά και ως αυξήσεις δέλεαρ για παραγωγικότητα και δομικές μεταρρυθμίσεις. Λεφτά που θα πιάσουν τόπο και θα δημιουργήσουν πλούτο τώρα και για τις επόμενες γενιές. Οι πιο συντηρητικοί θα ήθελαν να τα δουν να πηγαίνουν στα σώματα ασφαλείας. Καλύτερος εξοπλισμός για Αστυνομία, Πυροσβεστική και Στρατό, σε έναν κόσμο που γίνεται όλο και πιο επικίνδυνος. Ποιος θα τους αδικούσε; Οι πιο κοινωνιστές θα ήθελαν να τα δουν να μπαίνουν στην εκπαίδευση και την υγεία. Μπορεί να είναι ήδη πολλά τα λεφτά που πληρώνουμε θα πει κάποιος, αλλά ποιος δεν θα ήθελε καλύτερες υπηρεσίες για τα απογεύματα των παιδιών ή περισσότερα χρήματα για θεραπείες που αφορούν τον παιδικό καρκίνο; Ακόμη και του «οικονομικά ορθόδοξου» πολιτικού, αυτού που θα σου πει πως κάθε σεντ που υπάρχει πρέπει να πάει στο χρέος, δύσκολα θα του πεις όχι. Αυτού που θα σου πει πως έτσι όπως «τρίζουν» τα ταμεία στις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, δεν θα αργήσουμε να θέλουμε εμείς να αυξήσουμε φόρους (που δεν μπορούμε) ή να βάλουμε ενέχυρο τα ασημικά της γιαγιάς για να αποπληρώσουμε το χρέος. Οι αυξήσεις στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων ποιο στόχο ακριβώς εξυπηρετούν και πώς λέγεται η υποκατηγορία των πολιτικών που τις προκρίνουν;
Η ΠΑΣΥΔΥ, θεωρεί πως έτσι, αποκαθιστούν την αδικία και η εκάστοτε κυβέρνηση που μοιράζει το «παραδάκι» υποστηρίζει πως στηρίζει την κατανάλωση και τη μεσαία τάξη. Πως είναι φιλολαϊκή η πρακτική να δοθούν αυξήσεις στους εργαζόμενους, ειδικά στα σημερινά πλαίσια της ακριβείας. Μόνο που και οι αποκοπές των μισθών του μνημονίου έχουν εδώ και καιρό αποκατασταθεί και όπως και οι θέσεις προαγωγών που αποπαγοποιήθηκαν. ΑΤΑ δόθηκε και μάλιστα αυξημένη χωρίς φραγμούς και στόχευση και η αγοραστική δύναμη στο Δημόσιο αποκαταστάθηκε. Τώρα αν θεωρούν οι πολιτικοί πως «λεφτά υπάρχουν» και για μόνιμες αυξήσεις μισθών, πως τίποτα δεν θα πάει στραβά και πως «λεφτά υπάρχουν» και για ανάπτυξη και για κοινωνικές παροχές και για αποπληρωμή του χρέους, τότε η Βουλή θα πρέπει να εγκρίνει τις αυξήσεις. Αν όχι, δεν είναι ντροπή να το πει και να τις απορρίψει. Μόνο που τις μελέτες για το αν πράγματι υπάρχουν αυτά τα λεφτά, τις έχουν οι τεχνοκράτες του ΥΠΟΙΚ και όχι η Βουλή. Και εδώ είναι το πρόβλημα.
Ο Μάκης Κεραυνός, δεν είναι ο πρώτος υπουργός που μοιράζει αυξήσεις στη μετά 1974 Κυπριακή Δημοκρατία. Με εξαίρεση τον τελευταίο υπουργό Οικονομικών της κυβέρνησης Δημήτρη Χριστόφια, τον Βάσο Σιαρλή, που υπέγραψε το μνημόνιο, όλοι πριν και μετά έδωσαν αυξήσεις ή τις άφησαν αυτόματα να δίνονται. Είχα γράψει κάποτε για τον Χάρη Γεωργιάδη, πως δεν γίνεται ως υπουργός Οικονομικών να υποβιβάζει τον ρόλο του ως τμηματάρχης του ανθρωπίνου δυναμικού των δημοσίων υπαλλήλων. Πως πρέπει να βρεθεί τρόπος αυτά να ρυθμίζονται με επιστημονικό τρόπο, με βάση την παραγωγικότητα, ατομική και συλλογική και σε ένα πλαίσιο που να μην θέτει σε κίνδυνο τα δημόσια οικονομικά. Μέχρι τότε, πόσα δίνω πόσα θες ΠΑΣΥΔΥ;
