Το μεγαλύτερο παγόβουνο στον κόσμο, με έκταση όσο δύο φορές το Λονδίνο, βρίσκεται σε πορεία σύγκρουσης με ένα απομακρυσμένο βρετανικό νησί, θέτοντας ενδεχομένως σε κίνδυνο πιγκουίνους και φώκιες που ζουν εκεί.
Το παγόβουνο περιστρέφεται βόρεια από την Ανταρκτική προς τη Νότια Γεωργία, ένα απομακρυσμένο βρετανικό έδαφος και καταφύγιο άγριας ζωής, όπου θα μπορούσε να προσγειωθεί και να συντριβεί σε κομμάτια. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε απόσταση 280 χιλιομέτρων.
Αμέτρητα πουλιά και φώκιες πέθαναν στους παγωμένους όρμους και τις παραλίες της Νότιας Γεωργίας όταν τα προηγούμενα γιγάντια παγόβουνα τα εμπόδισαν να τραφούν.
«Τα παγόβουνα είναι εγγενώς επικίνδυνα. Θα ήμουν εξαιρετικά ευτυχής αν απλά μας προσπερνούσε τελείως», δηλώνει ο καπετάνιος Σάιμον Γουάλας στο BBC News, μιλώντας από το κυβερνητικό σκάφος Φάρος.
Σε όλο τον κόσμο μια ομάδα επιστημόνων, ναυτικών και ψαράδων ελέγχουν με αγωνία τις δορυφορικές εικόνες για να παρακολουθούν τις καθημερινές κινήσεις αυτής της βασίλισσας των παγόβουνων.
Είναι γνωστό ως A23a και είναι ένα από τα παλαιότερα παγόβουνα του κόσμου.
Αποκολλήθηκε, ή έσπασε, από την παγοκρηπίδα Φίλτσνερ στην Ανταρκτική το 1986, αλλά κόλλησε στον πυθμένα της θάλασσας και στη συνέχεια παγιδεύτηκε σε μια ωκεάνια δίνη.
Το A23a μπορεί να σπάσει σε τεράστια τμήματα ανά πάσα στιγμή, τα οποία μπορεί στη συνέχεια να παραμείνουν εκεί για χρόνια, σαν πλωτές πόλεις πάγου που περιφέρονται ανεξέλεγκτα γύρω από τη Νότια Γεωργία.
Αυτό δεν είναι το πρώτο τεράστιο παγόβουνο που απειλεί τη Νότια Γεωργία και τα νησιά Σάντουιτς.
Το 2004, ένα από αυτά με την ονομασία Α38 προσάραξε στην ηπειρωτική υφαλοκρηπίδα, αφήνοντας νεκρούς νεοσσούς πιγκουίνων και νεογνά φώκιας στις παραλίες, καθώς τεράστια κομμάτια πάγου εμπόδιζαν την πρόσβασή τους σε περιοχές διατροφής.
Η περιοχή φιλοξενεί πολύτιμες αποικίες αυτοκρατορικών πιγκουίνων και εκατομμύρια ελέφαντες και φώκιες.
«Η Νότια Γεωργία βρίσκεται σε αλέα παγόβουνων, οπότε οι επιπτώσεις είναι αναμενόμενες τόσο για την αλιεία όσο και για την άγρια ζωή, και αμφότερες έχουν μεγάλη ικανότητα προσαρμογής», λέει ο θαλάσσιος οικολόγος Μαρκ Μπέλτσιερ.
