Όταν για την Ανόρθωση ακούστηκε το όνομα του Μάουρο Καμορανέζι για την αντικατάσταση του Οκκά είπαμε «οκ». Δεν σκεφτήκαμε καθόλου τι αρέσει και τι όχι τακτικά στον Ιταλό μιας και δεν προλάβαμε να τον γνωρίσουμε προπονητικά. Στην Καρμιώτισσα έκατσε και δεν έκατσε κάνα μήνα.
Αυτό που μπορούσαμε όμως να πούμε με σιγουριά, είναι πως η Ανόρθωση είχε ανάγκη έναν προπονητή με προσωπικότητα, με παραστάσεις στο τοπ επίπεδο. Έναν άνθρωπο που έμαθε να ζει μέσα στην πίεση και αγωνίστηκε σ΄ένα από τα πλέον δυνατά πρωταθλήματα. Που έδωσε και έφαγε κάμποσο ποδοσφαιρικό «ξύλο». Εν ολίγοις, έναν τύπο που έχει αυτό που συχνά λέμε, νοοτροπία νικητή.
O Καμορανέζι κατάφερε σε λίγους μήνες να έχει την Ανόρθωση σε μία κατάσταση διεκδίκησης της εξάδας. Όσο άσχημο κι αν διαβάζεται αυτό από τους φίλους μίας μεγάλης ομάδας είναι η πραγματικότητα. Αυτό που βλέπουμε κάθε Κυριακή από την «Κυρία» είναι 11 παίκτες να μοιάζουν με μαχητες εντός του αγωνιστικού χώρου, χάσουν κερδίσουν. Μόνο από τους τραυματισμούς να καταπιαστεί κανείς, αντιλαμβάνεται πόσο σημαντική είναι η δουλειά του προπονητή. Μιλάμε άλλωστε για μία ομάδα που δεν έχει τις ίδιες επιλογές όσο οι άλλοι του πρώτου γκρουπ. Μία ομάδα που δεν έκανε μεταγραφές γιατί δεν μπορούσε να κάνει! Αν βάλουμε επίσης στην κουβέντα και τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα, τότε ναι, μπορούμε να μιλήσουμε για υπέρβαση. Από τον πάγκο, στο γήπεδο, στα αποτελέσματα.
Αυτό το κλίμα ενότητας, μαχητικότητας και πίστης είχε ανάγκη εδώ και αρκετά χρόνια η Ανόρθωση. Και το βρίσκει σε μία από τις δυσκολότερες στιγμές της ιστορίας της με καθοδηγητή τον Καμορανέζι. Χάσει - κερδίσει, μπει ή δεν μπει στο τέλος της ημέρας στην εξάδα η Ανόρθωση, αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους βγάλουμε το καπέλο...
