Έχουμε και στην Κύπρο 1.002 προβλήματα, στην Ελλάδα όμως αυτές τις μέρες φουντώνει όλο και περισσότερο το ζήτημα με το δυστύχημα ή καλύτερα έγκλημα στα Τέμπη με τη σύγκρουση των τρένων που στοίχισε τη ζωή σε 57 ανθρώπους, στην πλειοψηφία τους νέα παιδιά. Οι διαδηλώσεις της προηγούμενης Κυριακής, που έγιναν κάτω από το σύνθημα «δεν έχω οξυγόνο» θέριεψαν την τεράστια συζήτηση που γίνεται για τις ευθύνες που υπάρχουν. Μάλιστα η τεράστια λαϊκή αντίδραση και το τεράστιο πλήθος που κατέβηκε στις πλατείες, ανάγκασε την ελληνική κυβέρνηση και τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη να αλλάξει τη ρητορική του επί του θέματος, αφήνοντας για πρώτη φορά ανοιχτή τη συζήτηση για το περιβόητο φορτίο της εμπορικής αμαξοστοιχίας. Αφορμή για τις μεγάλες διαδηλώσεις, ήταν ένα συγκλονιστικό ηχητικό από την υπηρεσία 112 όπου ουσιαστικά διαφάνηκε ότι αρκετά από τα θύματα επέζησαν της σύγκρουσης και πέθαναν αργότερα από τη φωτιά.
Από την πρώτη στιγμή, οι αντιδράσεις των Αρχών έδειξαν τη γνωστή παθογένεια της ελληνικής πολιτείας: ανικανότητα, ασυνεννοησία και προσπάθειες συγκάλυψης. Οι υποσχέσεις για «κάθαρση» και «απόδοση δικαιοσύνης» ηχούν κενές, όταν βλέπουμε τις ίδιες τακτικές συγκάλυψης να επαναλαμβάνονται. Ποιος θα ξεχάσει τις προσπάθειες να αποδοθεί η ευθύνη μόνο στον σταθμάρχη, λες και ένα τόσο σοβαρό σύστημα εξαρτάται από έναν και μόνο άνθρωπο; Ποιος θα αγνοήσει την καθυστέρηση στην απόδοση ευθυνών σε ανώτερα κλιμάκια και τη γενικότερη στάση της κυβέρνησης να «θάψει» το θέμα όσο το δυνατόν γρηγορότερα;
Η τραγωδία στα Τέμπη δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ήταν το αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας υποβάθμισης του σιδηροδρομικού δικτύου, των πελατειακών σχέσεων και της αδιαφορίας για την ανθρώπινη ζωή. Οι κυβερνήσεις διαχρονικά έκαναν τα στραβά μάτια στην ανεπάρκεια των υποδομών και στη διαχείριση των δημόσιων συμβάσεων, αφήνοντας ένα σύστημα ασφάλειας να καταρρεύσει. Οι προειδοποιήσεις υπήρχαν, οι εργαζόμενοι είχαν κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου, αλλά κανείς δεν άκουσε. Και όταν το μοιραίο συνέβη, όλοι έτρεξαν να αποποιηθούν των ευθυνών τους.
Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε την κρατική μηχανή να κινητοποιείται όχι για να αποδώσει δικαιοσύνη, αλλά για να αποπροσανατολίσει, να σβήσει ευθύνες και να προστατεύσει τους ισχυρούς. Η επικοινωνιακή διαχείριση επιστρατεύθηκε για να μεταθέσει την προσοχή αλλού, να δημιουργήσει θόρυβο και να κάνει τον κόσμο να ξεχάσει. Αλλά μπορεί να ξεχαστεί ένα τέτοιο έγκλημα; Πώς μπορεί να αποδεχτεί κανείς ότι η ασφάλεια των πολιτών θυσιάστηκε στον βωμό των εργολαβικών συμφερόντων, της αμέλειας και της απουσίας ελέγχου;
Δυστυχώς οι ίδιες παθογένειες υπάρχουν και εδώ στην Κύπρο. Πόσα χρόνια ξέραμε για τους προβληματικούς αερόσακους και δεν κάναμε τίποτα; Έπρεπε να πεθάνει ένας νέος, να έρθει ο θάνατος και δεύτερης νέας και μετά να προχωρήσουμε σε μέτρα. Πόσα χρόνια συζητάμε για το προβληματικό οδικό δίκτυο που δεν διορθώνεται, πόσα ακόμα τροχαία δυστυχήματα πρέπει να γίνουν; Πόσα χρόνια συζητάμε για τα μπαλκόνια που πέφτουν για να έρθει το περιβόητο ΜΟΤ κτηρίων;
Η τραγωδία στα Τέμπη είναι εκεί και είμαι σίγουρος ότι ακόμα δεν είδαμε τίποτα. Μέχρι το τέλος του μήνα όπου είναι η 2η επέτειος του εγκλήματος θα μάθουμε ακόμα τόσα πολλά που θα προστεθούν δίπλα στην τηλεδιοίκηση που δεν υπήρχε, στα μπαζώματα, στις χαμένες κάμερες, στα παράνομα φορτία και τόσα ακόμα. Μέχρι τέλος του μήνα, αναμένονται και διάφορα σημαντικά πορίσματα αλλά και σιγά-σιγά να αρχίσει η έναρξη της δίκης. Κρατώ όμως και εκεί μικρό καλάθι, η δικαίωση των 57 νεκρών δεν είναι απλή ιστορία, όμως εξαρτάται από όλους. Κάθε φορά που γεμίζει μια πλατεία, τόσο μεγαλύτερη πίεση θα μπαίνει…
