«Μαθαίνουμε από την ιστορία ότι δεν μαθαίνουμε από την ιστορία».
Φρήντριχ Χέγκελ, 1770-1831, Γερμανός φιλόσοφος
Αν ήταν να περιγράψω με μόνο δυο λέξεις τι επιβεβαίωσε το μνημόσυνο του Γρίβα της περασμένης Κυριακής, θα έλεγα «ακροδεξιά στροφή». Ο ΔΗΣΥ, προ του φάσματος της υποσκέλισής του από το ΕΛΑΜ, αποφάσισε να πάρει «διορθωτικά μέτρα» προς αποφυγή μιας τέτοιας εξέλιξης. Στο μνημόσυνο του Γρίβα σύσσωμο το κόμμα του ΔΗΣΥ έδωσε το παρών του διαλαλώντας Urbi et Orbi ότι είναι γριβικότερο του ΕΛΑΜ. Δεν θα προκαλούσε έκπληξη αν στο εγγύς μέλλον ένα μέρος του ΔΗΣΥ προσχωρήσει στο ΕΛΑΜ, όπως έκαναν δύο σημαίνοντα μέλη του ΔΗΣΥ πριν τις τελευταίες προεδρικές εκλογές.
Όπως έχω τονίσει και σε προηγούμενα άρθρα μου, είναι ανεπίτρεπτο βουλευτές που υποτίθεται προασπίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία να τιμούν έναν άνδρα που ίδρυσε μια εγκληματική οργάνωση για να επιτεθεί εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας, κλέβοντας εκρηκτικές ύλες, ανατινάζοντας αστυνομικούς σταθμούς και κυβερνητικά αυτοκίνητα, και, το τρισχειρότερο, δολοφονώντας συνολικά 55 Κύπριους. (Σύμφωνα με την Παγκύπρια Οργάνωση Συγγενών Πεσόντων Αντιστασιακών, 13 δολοφονήθηκαν από την ΕΟΚΑ Β πριν από το πραξικόπημα, 38 έπεσαν κατά το πραξικόπημα και 4 δολοφονήθηκαν από την ΕΟΚΑ Β μετά το πραξικόπημα.) Η δολοφονία που ξεχωρίζει είναι του αγωνιστή της ΕΟΚΑ Α΄ και στελέχους του Ενιαίου Κόμματος, Στέλιου Μαύρου, ο οποίος απλά εξέφρασε τη διαφωνία του για τη δράση της ΕΟΚΑ Β’. Ο «Φιλελεύθερος» έγραψε στις 26/01/1974: «Εδολοφονήθη ο αγωνιστής Στέλιος Μαύρου από τους αιμοδιψείς δολοφόνους του Γρίβα». Θα ΄θελα πολύ να δω με τι μούτρα θα αντίκριζαν οι βουλευτές του ΔΗΣΥ τους συγγενείς του Στέλιου Μαύρου. Στον «Φιλελεύθερο», την ίδια ημέρα (26 Γενάρη 1974) διαβάζουμε τις δηλώσεις του ιδρυτή του ΔΗΣΥ Γλαύκου Κληρίδη για το ειδεχθές έγκλημα που ήταν τότε πρόεδρος της Βουλής: «Προδόται οι άνανδροι δολοφόνοι του Γρίβα... θα ζητήσω από τη Βουλή να καταδικάσουν τον Γρίβα ως δολοφόνο». Πώς, λοιπόν, γίνεται ο ΔΗΣΥ να υμνολογεί κάποιον που είναι ο ηθικός αυτουργός δολοφονιών; Το θέμα δεν είναι μόνο πολιτικό. Είναι και ηθικό. Πού πήγαν οι χριστιανικές αρχές των βουλευτών του ΔΗΣΥ; Επιτρέπεται σε κάποιον που καυχιέται ότι είναι ελληνορθόδοξος να περιφρονεί την Εντολή «ου φονεύσεις»; Σίγουρα θα τρίζουν τα κόκαλα του Κληρίδη με αυτά που διαδραματίζονται σήμερα. Ως πολίτης αυτής της χώρας, διερωτώμαι με τι αξίες εμβολιάζουμε τη νέα μας γενιά όταν ηρωοποιούνται τα σύμβολα της καταστροφής της πατρίδας μας. Η τρομοκρατία και τα πραξικοπήματα δεν είναι καρποί παρθενογενεσίας. Γεννιούνται όταν εκκολαφθούν σε ένα ρυπαρό περιβάλλον όπως, φευ, διαπιστώσαμε στην Κύπρο κατά την περίοδο της χούντας την οποία αγκάλιασε η πλειοψηφία των Ε/Κ. Είναι μέσα σε αυτό το περιβάλλον που δημιουργήθηκαν οι γλοιώδεις θιασώτες της δικτατορίας, ο αρχηγός και οι αρχηγίσκοι της εγκληματικής ΕΟΚΑ Β και οι ερεβώδεις νεροκουβαλητές του φασισμού που σφράγισαν την καταστροφή της Κύπρου.
Η θέση του ΔΗΣΥ ότι τιμούν τον Γρίβα μόνο για τον «ένδοξο αγώνα» 1955/59 και διαγράφουν τις υπόλοιπες αμφιλεγόμενες πτυχές της δράσης του είναι αστεία, εθελότυφλη και μικρόνοα, που βιάζει κάθε έννοια λογικής. Με το ίδιο σκεπτικό, πρέπει να τιμούνται ως ήρωες τύραννοι όπως οι Στάλιν, Τσαουσέσκου, Χίτλερ, Μουσολίνι διότι, όντως, αν εξετάσουμε την ιστορία τους αποσπασματικά, ευεργέτησαν την πατρίδα τους σε κάποια φάση της ζωής τους. Αλλά, ας αγνοήσουμε το γεγονός ότι δεν μπορούμε να εξετάζουμε την ιστορία αποσπασματικά όπως επιμένουν οι γριβικοί βουλευτές. Σε τι ωφέλησε ο ένοπλος αγώνας; Ο Γλαύκος Κληρίδης στα «Απομνημονεύματά» του ισχυρίστηκε ότι ο ένοπλος αγώνας για την ένωση ήταν λάθος. Αν εξετάσουμε τις επιπτώσεις του αγώνα με τον φακό της ψυχρής λογικής και όχι, όπως είθισται, με συναισθηματισμούς, τότε μόνο αρνητικές είναι -απλά αναφέρω τις πιο σημαντικές:
- Ενταφιασμός της ένωσης που ήταν ο στόχος
- καταστροφή της αδελφικής συμβίωσης Ε/Κ και Τ/Κ
- πόλωση μεταξύ αριστερών και δεξιών Ε/Κ
- Άδικη και αχρείαστη θυσία πολλών ηρώων-παλικαριών
- φούντωμα του τ/κ εθνικισμού
- ίδρυση της τρομοκρατικής ΤΝΤ ως αντίβαρο της ΕΟΚΑ
- καταστροφή του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης
- εκφυλισμός του αγώνα το 1958 με αποτέλεσμα την άγρια εκτέλεση αριστερών ( π.χ. Μένοικου, Στυλιανού) λόγω των φρονημάτων τους
- αποδοχή λύσης που επανέφερε τα τουρκικά στρατεύματα στην Κύπρο και παραχώρηση επεμβατικών δικαιωμάτων της Τουρκίας -η μη αποδοχή των Συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου θα εφαρμοζότανε το διχοτομικό σχέδιο Μακμίλλαν
- στελέχωση της ΕΟΚΑ Β΄ από την ΕΟΚΑ Α’
- Τούρκικη εισβολή
Θα αντιταχθεί από κάποιους ότι «αναπνέουμε τον αέρα της ελευθερίας» χάρις στον αγώνα της ΕΟΚΑ. Στο άκουσμα αυτής της εκδοχής θα γελάει και το παρδαλό κατσίκι. Για όσους έχουν στοιχειώδεις γνώσεις ιστορίας, ο αγώνας ήταν ενωτικός κι όχι αγώνας για την ανεξαρτησία. Τα σλόγκαν που επικρατούσαν την εποχή της δεκαετίας του 1950 ήταν «Ένωσις και μόνο Ένωσις» και «Ένωσις ή Θάνατος». Οι θυσίες των ηρώων της ΕΟΚΑ ποτέ δεν έχουν συνδεθεί με την 1η Οκτωβρίου, Ημέρα Ανεξαρτησίας, αλλά με την 1η Απριλίου που ταυτίζεται με τον αγώνα για την ένωση. Η αποτυχία του αγώνα (αφού η ένωση δεν επιτεύχθηκε) έκανε τους εκκλησιαστικούς εξουσιαστές να τροποποιήσουν την ονομασία και έτσι βάφτισαν τον αγώνα εκείνο «απελευθερωτικό», εννοώντας ότι κερδίσαμε την (κολοβωμένη) ανεξαρτησία λόγω της δράσης της ΕΟΚΑ. Έτσι, οι γριβικοί βουλευτές και τα πλείστα ΜΜΕ πιπιλίζουν τη φράση «απελευθερωτικός αγώνας». Αγνοούν επίσης οι βουλευτές ότι μετά την περίφημη ομιλία του Πρωθυπουργού του HB, Χάρολντ Μακμίλλαν «The wind of change», τον Φεβρουάριο του 1960, η κυβέρνηση του ΗΒ δεν εμπόδιζε πλέον την ανεξαρτησία των αποικιών της και ότι θα μπορούσαμε να κερδίζαμε την ανεξαρτησία μας χωρίς εγγυήτριες δυνάμεις και μονομερή επεμβατικά δικαιώματα χωρίς να χυθεί μια σταγόνα αίματος.
Οικονομολόγου, κοινωνικού επιστήμονα
