Κάπου στο μακρινό 1991, ο τότε βουλευτής Μιχάλης Παπαπέτρου, διαβλέποντας την πρόθεση συναδέλφων του να ενδώσουν στην πίεση ομάδας οδηγών αγροτικών ταξί που «εισέβαλε» στη Βουλή αξιώνοντας να μην τερματιστεί η παραχώρηση αφορολόγητων αυτοκινήτων σε διάφορές επαγγελματικές ομάδες, σωματεία και άλλους, είχε πει το γνωστό «καταντήσαμε όποιος περνά έξω από τη Βουλή και μας παίζει πουρού, να του δίνουμε και αφορολόγητο αυτοκίνητο».
Από τότε πέρασαν πολλά, πολλά χρόνια, αλλά η επισήμανση εκείνη του κ.Παπαπέτρου εξακολουθεί να παραμένει επίκαιρη, αφού πολύ συχνά γινόμαστε μάρτυρες σε περιπτώσεις όπου διάφοροι που βρίσκονται σε κέντρα λήψης αποφάσεων ενδίδουν με μεγάλη ευκολία σε διάφορες ομάδες πίεσης και χειρίζονται θέματα που έχουν να κάνουν με το γενικότερο και δημόσιο συμφέρον, υπό τον φόβο αυτών των ομάδων πίεσης και με μοναδική έγνοια να μην έχουν πολιτικό ή ψηφοθηρικό κόστος.
Πιο πρόσφατα παραδείγματα η στάση και οι χειρισμοί του Προέδρου της Δημοκρατίας σε δύο μεγάλα θέματα. Στο θέμα της διάνοιξης νέων οδοφραγμάτων και διόδων προς και από τα κατεχόμενα και στο θέμα της άρνησης κάποιων σωματείων-εταιρειών να συμμορφωθούν σε ρυθμίσεις που χαριστικά τους έγιναν για εξόφληση πολύχρονων οφειλών τους σε δημόσια ταμεία.
Στο θέμα των οδοφραγμάτων, ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης πήγε στη συνάντηση με τον Τ/Κ ηγέτη με κόκκινες γραμμές προσαρμοσμένες στις αξιώσεις κάποιων κοινοτήτων και τοπικών κοινωνιών και εμφανώς επηρεασμένος από τις απειλές των κοινοτήτων αυτών ότι δεν θα δεχθούν να ανοίξουν άλλα οδοφράγματα αν δεν συμπεριλαμβάνεται σε αυτά και το δικό τους.
Είναι δικαίωμα της κάθε περιοχής να διεκδικεί τη διάνοιξη οδοφράγματος που την εξυπηρετεί και στηρίζουμε πλήρως αυτά τα αιτήματα και αυτή την αξίωση. Άλλο όμως αυτό και άλλο να γινόμαστε όμηροι αυτών των αξιώσεων και να διακινδυνεύουμε τη διάνοιξη άλλων οδοφραγμάτων, απλά και μόνο για να μην δυσαρεστήσουμε κάποιους κατοίκους, ανεξαρτήτως αν το αίτημά τους είναι δίκαιο.
Η διάνοιξη νέων οδοφραγμάτων είναι θέμα που αφορά και επηρεάζει όλη την Κύπρο και όλο τον λαό της, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, και όχι μεμονωμένες κοινότητες. Πολύ περισσότερο που στη δεδομένη στιγμή η διάνοιξη οδοφραγμάτων μπορεί να λειτουργήσει και σαν καταλύτης και εφαλτήριο για περαιτέρω εξελίξεις όσον αφορά το Κυπριακό και την προσπάθεια επανέναρξης των συνομιλιών. Και αυτά ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης φαίνεται να επιλέγει να τα θυσιάσει, και γιατί εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται ότι δεν έχει το ανάστημα να αντισταθεί στην πίεση κάποιων κοινοτήτων αλλά και γιατί δεν θέλει να δυσαρεστήσει πιθανούς αυριανούς ψηφοφόρους.
Με την ίδια ατολμία και ευθυνοφοβία, και για να αποφύγει πιθανό πολιτικό κόστος, ο Πρόεδρος φαίνεται να λειτουργεί και στο θέμα των οφειλών των σωματείων-εταιρειών. Παρά τις περί αντιθέτου δηλώσεις και διαβεβαιώσεις του ότι θα εφαρμοστεί η νομοθεσία, φαίνεται να ενέδωσε τελικά στις πιέσεις των παραγόντων και στις απειλές των οργανωμένων οπαδών τους και παρασκηνιακά «μαγειρεύει» συμβιβαστικές λύσεις και νέες συμφωνίες για να διευκολύνει αυτά τα σωματεία να συνεχίσουν να εμπαίζουν το κράτος, επιβραβεύοντας έτσι την παρανομία και καταρρακώνοντας κάθε έννοια ισονομίας και ίσης μεταχείρισης.
