Πάνε χρόνια τώρα που ο χουλιγκανισμός στα γήπεδα θεριεύει και παραμένει ανίκητος. Και αυτό λόγω της ανικανότητας των αρχών που αδυνατούν να θέσουν τέρμα σε αυτό το τραγικό φαινόμενο. Τα τελευταία επεισόδια στη Λεμεσό, το ένα εντός γηπέδου, το άλλο εκτός όπου αλλόφρονες οπαδοί κατέστρεφαν ό,τι βρισκόταν στο διάβα τους και πυρπολούσαν κάδους σκουπιδιών, τραυμάτισαν αστυνομικούς, τρομοκράτησαν οικογένειες που πήγαν να απολαύσουν τον αγώνα, μια τραγική κατάσταση που ξεπέρασε όλες τις κόκκινες γραμμές. Πραγματικά είναι άξιον απορίας για χρόνια να παρακολουθούμε δηλώσεις για επεισόδια στα γήπεδα από πρόεδρο μέχρι και τον τελευταίο λειτουργό της ΚΟΠ ή του ΚΟΑ σχετικά με τέτοιου είδους έκτροπα, που στο τέλος της ημέρας δεν είναι τίποτε άλλο από ένα «κρααα». Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι για πολλοστή φορά μόνο η κατά φαντασία μηδενική ανοχή θα μείνει για λύση του φαινομένου «χουλιγκανισμός στα γήπεδα». Την ίδια στιγμή η μνήμη μου με ταξίδεψε μέσα στον χρόνο στις παλιές καλές μέρες όταν το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ θεωρούντο και ήταν ευχάριστα παιχνίδια και μια απολαυστική οικογενειακή έξοδος με τον όρο «χουλιγκανισμό» να υπάρχει μόνο σε επίπεδο γνωσιολογικό στις εγκυκλοπαίδειες. Οι αγώνες αυτού του είδους ελκύουν μάζες ανθρώπων οι οποίοι δυστυχώς ευθύνονται για τις απαράδεκτες σκηνές βίας που διαδραματίζονται εντός και εκτός των γηπέδων και μεταφέρονται στα σαλόνια μας μέσω τηλεοράσεως. Το άθλημα δυστυχώς έχει παύσει πλέον να θεωρείται ένα απολαυστικό θέαμα. Μπορεί ανεπιφύλακτα να χαρακτηρισθεί σαν πόλεμος μεταξύ εχθρικών εφηβικών ομάδων οι οποίες γεμίζουν τα στάδια αποφασισμένες να δημιουργήσουν επεισόδια, χάος και αναρχία. Δυστυχώς οι πνευματικές και ηθικές αξίες φθίνουν και οι νέοι μας εγκλωβισμένοι μέσα στον κυκεώνα του ανελέητου ανταγωνισμού, εγωκεντρισμού και αλλοτρίωσης, να αισθάνονται μοναξιασμένοι, απογοητευμένοι χωρίς ελπίδα και ταυτότητα δίδοντας διέξοδο στα καταπιεσμένα αισθήματά τους μέσα στα στάδια με κήρυξη πολέμου κατά της κοινωνίας που οι ίδιοι πιστεύουν τους στερεί το δικαίωμα να λειτουργήσουν αξιοπρεπώς μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Θεοποιούν τα είδωλά τους και βρίσκουν χώρο ταύτισης ανάμεσα στους συνομήλικούς τους μέσω των διαφόρων ομίλων φιλάθλων, που σίγουρα τους βοηθούν να επανακτήσουν τη χαμένη τους αυτοπεποίθηση, να νιώσουν την αίσθηση του «ανήκειν» και να εξαλείψουν, έστω και για λίγο, το αίσθημα της μοναξιάς και εγκατάλειψης. Ας αρχίσουμε την επανάστασή μας πολύ νωρίς από το σπίτι και το νηπιαγωγείο για τον αγώνα τον καλό που θα καταστήσει ικανά τα παιδιά μας, μεταξύ άλλων, να αντιληφθούν και να μετατρέψουν το ευ αγωνίζεσθαι σε πράξη που θα εξαλείψει τον χουλιγκανισμό από τη ζωή μας. Η παιδεία επίσης έχει πολλά να προσφέρει και μας δίνει μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να αρχίσουμε εις βάθος αλλαγές αφήνοντας κατά μέρος την επιφάνεια και τα ευχολόγια για να αγωνιστούμε για τη δημιουργία καλλιεργημένων ανθρώπων εξοπλίζοντάς τους με όλα τα εφόδια να αντιμετωπίσουν τους κινδύνους που τους περιβάλλουν μέσα στην κοινωνία του 21ου αιώνα. Έργα θέλουμε, όχι ωραία λόγια να μας χαϊδεύουν τα αφτιά πριν κλάψουμε επί ερειπίων με ανθρώπινες απώλειες. Ακόμη και η ανικανότητα έχει όρια, αλλά στην προκειμένη περίπτωση άγγιξε το έπακρον.
*Πρώην επιθεωρητή και πρώτου λειτουργού Εκπαίδευσης, Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού
