Ήταν λίγο πριν βάλουμε τα καλά μας και μπούμε σε εκείνη τη διάθεση της αδιανόητης χαράς πως είναι όλα τέλεια και κυλούν ρολόι τώρα που έρχεται η καινούργια χρονιά, γι’ αυτό πρέπει να συνοδευτεί και από εκείνη την υπερβολική χαρά επειδή έρχεται το 2025. Είναι μια δυσνόητη χαρά. Όταν το αφεντικό αποφασίσει να σου δώσει αύξηση πριν την ζητήσεις, ξέρεις πως έρχονται μέρες… ανάσας στην τσέπη σου. Όταν κάνεις πρόταση γάμου, έχεις τη χαρά για τα χρόνια που θα ζήσεις με τον άνθρωπό σου. Όταν έρχεται στον κόσμο ένα παιδί, έχεις αυτή την υπερβολική χαρά της συνέχειας. Τώρα, για έναν χρόνο που έρχεται, που δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει, αν όλα θα είναι εντέλει καλά, αλλά ταυτόχρονα να έχεις τόση χαρά και προσμονή, μόνο το ανθρώπινο είδος θα μπορούσε να τα νιώσει.
Και εκείνη τη στιγμή φορώντας τα καλά και το χαμόγελο, όπως επιτάσσουν οι μέρες, το μάτι έπεσε πάνω σε μια τηλεόραση που έπαιζε σε ένα δελτίο και ένα δίλεπτο ρεπορτάζ για το αεροπορικό στη Νότιο Κορέα. Δεν είναι η πρώτη φορά που φτάνει στα αυτιά μια δυσάρεστη είδηση. Και δυστυχώς δεν θα είναι και η τελευταία. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο το χαμόγελο παγώνει, γι’ αυτούς τους ανθρώπους που θρηνούν τους δικούς τους γιορτινές μέρες. Και ας μην υπάρχει κάποια σύνδεση. Κι ύστερα ήταν οι πόλεμοι και ένα δυστύχημα, όχι στην Κύπρο, κάπου μακριά. Εκείνη όμως η ταυτόχρονη εναλλαγή συναισθημάτων κάνει το στομάχι κόμπο. Για τους ανθρώπους της ενημέρωσης το ρεπορτάζ για το αεροπορικό ήταν ένα δίλεπτο στο 50λεπτο δελτίο που δεν βγαίνει -με τίποτα- σε διακοπές κι αργίες. Για τον μέσο θεατή, η είδηση, ίσως να πέρασε στο ντούκου, να συγκλονίστηκε που την άκουσε, αλλά να συνέχισε ανενόχλητος, αφού αυτό επιτάσσει ο συντελειακός νόμος. Να προχωρήσει παρακάτω. Για τους συγγενείς των θυμάτων, όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Εντέλει, αυτή η επιβεβλημένη χαρά των ημερών που πέρασαν ενδεχομένως να είναι η άμυνά μας για να μπορέσουμε να ξεχάσουμε και να ξεχαστούμε. Να προχωρήσουμε παρακάτω, ξέροντας πως τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Και να ξεχάσουμε και όλα εκείνα τα κουτάκια που έχουμε κλειδωμένα μέσα μας και μας πληγώνουν. Αυτόν ή αυτήν που χάσαμε από τη ζωή μας. Την γκόμενα που μας έφτυσε. Τη δύσκολη περιπέτεια που έρχεται. Τον άνθρωπο που αρνήθηκε να σου πει καλή χρονιά. Τον συγγενή που εξαφανίστηκε και αποφάσισε να κάνει μια άλλη επιλογή. Τη γιαγιά που υποφέρει και την κοιτάς ανήμπορος σε κάθε επίσκεψη. Τις εξετάσεις που έκανες και απλά τις κλείδωσες και τις ξέχασες στο συρτάρι. Όπως στο τέλος θα μας ξεχάσουν και εμάς, όπως έγινε με τους προηγούμενους και θα γίνει και με τους επόμενους. Που τους ξέχασαν και θα τους ξεχάσουν. Οπότε, τίποτα μακρόπνοο για το 2025 με όλη αυτή την υπερβολή να έρθουν χαρές και πανηγύρια. Και στην τελική και που τα ευχόμαστε, αλλά ζούμε ξανά και ξανά την επανάληψή τους. Οπότε; Μην σώσεις και την πεις την καλή χρονιά. Φέτος ας ευχηθούμε μόνο το τώρα. Μόνο τη στιγμή. Μόνο τη χαρά της.
