Χριστούγεννα και εμείς εδώ στο ετήσιο ραντεβού μας για αυτό το υπερφυσικό γεγονός που δυστυχώς τιμούμε υλιστικά και όχι πνευματικά. Ό,τι συντελείται στη Βηθλεέμ δεν είναι μια ρομαντική ιστορία συμβολικού περιεχομένου που τρέφει τη φαντασία των παιδιών με μάγους, βοσκούς και στάβλους. Είναι το πιο θαυμαστό γεγονός, που έχει σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας καινούργιας ζωής, μιας μεγάλης αλλαγής για όλους τους ανθρώπους. Χριστούγεννα σημαίνει αναγέννηση του ανθρώπου.
Είναι σ’ αυτό το σημείο που γεννιούνται ορισμένα βασικά υπαρξιακά ερωτήματα που πρέπει να μας προβληματίσουν και να μας οδηγήσουν σε αναζητήσεις που αφορούν αυτή την ίδια την ύπαρξή μας που τόσο επιπόλαια και επιφανειακά αντιμετωπίζουμε. Αισθανόμαστε μέσα μας να γεννιέται μια καινούργια ζωή αγάπης προς τον συνάνθρωπό μας; Ζούμε το γεγονός των Χριστουγέννων σαν ένα προσωπικό, δικό μας γεγονός; Πώς γιορτάζουμε τη Γέννηση σήμερα;
Δυστυχώς οι απαντήσεις στα καυτά αυτά υπαρξιακά ερωτήματα δεν μας αφήνουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας για τον ρόλο που διαδραματίζουμε σ’ αυτή τη ζωή.
Χριστούγεννα και πάλιν. Όλα όμως «ξώφαλτσα». Καμιά ουσία. Ουδεμία εμβάθυνση. Όλα ρηχά και επιφανειακά. Γιορτάζουμε ξανά την εορτή των εορτών μπροστά στις βιτρίνες των ολόφωτων πολυτελών καταστημάτων με φάτνες και δένδρα, ολοκαίνουργια παιχνίδια, μοδάτα ρούχα και αχρείαστο σπιτίσιο εξοπλισμό για εντυπωσιασμό και μόνο, για ανταγωνισμό ευτελή, για ένα τίποτα, για «ένα πουκάμισο αδειανό».
Κάθε χρονιά τα ίδια και τα ίδια χωρίς να αλλάξει τίποτα εντός μας. Και ούτε μας ενδιαφέρει, γιατί είναι το εκτός που μετρά. Πνεύμα; Τι μας λες; «Για Λακεδαιμονίους θα μιλάμε τώρα»;
Χριστούγεννα! Πού καιρός για μελέτη κοινωνικών, εκπαιδευτικών και πνευματικών πονημάτων. Πού καιρός για πνευματικές αναζητήσεις.
Χριστούγεννα! Στα σπίτια υπάρχει αγωνία – όχι για τον πάσχοντα συνάνθρωπό μας – αλλά για λουκούλλεια γεύματα προς τιμήν γνωστών, συγγενών, φίλων που πρέπει να εγκαταλείψουν τον οίκο μας υπέρβαροι για να τον παινέψουν στον γείτονα.
Τι να πούμε για την ψυχή μετά τα προαναφερθέντα; Ελάχιστες λέξεις είναι αρκετές πιστεύω. Φτώχεια και ερήμωση πνευματική. Αυτή η κατάντια μας πρέπει να μας προβληματίσει για να ακολουθήσουμε οδούς που οδηγούν στον «αγώνα τον καλό», στον αγώνα του πνεύματος και της αγάπης που θα μας οδηγήσει στη δική μας αναγέννηση και θα ανοίξει λεωφόρους που οδηγούν σε αναβάπτισμα στο πραγματικό νόημα αυτής της μεγάλης γιορτής.
* Ο δρ Παναγιώτης Κ. Μαύρος, ΒΑ, ΜΑ, PhD είναι πρώην επιθεωρητής και πρώτος λειτουργός Εκπαίδευσης, Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού.
