Με την πενταμερή ενόψει – τέλος Ιανουαρίου - κατά τον Τατάρ οφείλουμε να είμαστε προετοιμασμένοι διπλωματικά να αντιμετωπίσουμε το Τατάρειο δόγμα των δύο κρατών ως σημείο εκκίνησης από πλευράς Τουρκίας. Και τι εννοώ: Είναι ο Πρόεδρος έτοιμος να αποδεχτεί την πολιτική ισότητα και την εκ περιτροπής προεδρία όπως προνοούν τα ψηφίσματα του ΟΗΕ για την εφαρμογή της ΔΔΟ σε περίπτωση που ο Ερντογάν αποφασίσει λαμβάνοντας υπόψη τα συμφέροντά του να αλλάξει πορεία λόγω της νέας περιρρέουσας ατμόσφαιρας στη «γειτονιά» μας; Παρά την υποκριτική και μάλιστα υπερβολική επιθυμία του Χριστοδουλίδη για διάλογο και λύση, εμείς πιστεύουμε ότι θα πράξει ό,τι είναι δυνατό για να μην υπάρξει συμφωνία, αφού ο στόχος του είναι το 2028. Όλα τα κολπάκια του για να φαίνεται το καλό παιδί της λύσης – τα φαινόμενα απατούν. Μακάρι ο Πρόεδρος να μας διαψεύσει και να είμαστε στη λανθασμένη πλευρά όσον αφορά την πορεία του, για να μη συνεχίσει η τραγωδία της 50χρονης κατοχής με καταστροφικές συνέπειες για τον Κυπριακό Ελληνισμό.
Ας μην ξεχνάμε, και δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι οι χειρότερες τραγωδίες στη νεοελληνική ιστορία αφορούν τη Μικρά Ασία και την Κύπρο. Και ένα μέγιστο «γιατί» υψώνεται μπροστά μας σαν Ερινύα επειδή και οι δύο ανείπωτες καταστροφές θα μπορούσαν να αποφευχθούν με συνετή θεώρηση των καταστάσεων. Μήπως να το θεωρήσουμε ως την αδυσώπητη μοίρα του Ελληνισμού; Όμως, ας παραμείνουμε σήμερα στην τραγωδία μας. Πραγματικά, μετά τις τόσες άστοχες αποφάσεις από το 1963 μέχρι σήμερα που οδήγησαν στο πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή του 1974, δυστυχώς «δεν βάλαμε μυαλό» και απτόητοι συνεχίσαμε να πράττουμε ασυγχώρητα λάθη με σκάνδαλα, ανηθικότητες, παράνομο πλουτισμό εις βάρος της πατρίδας μας. Και το κυριότερο, δεν πιστέψαμε ποτέ ότι υπάρχει και μια άλλη κοινότητα στο νησί ακόμη και μετά την κατάκτηση του 40% από την Τουρκία απορρίπτοντας όλα τα σχέδια λύσης, με αποκορύφωμα το 2004 όταν οι Τουρκοκύπριοι, και οι συγκυρίες για τον Ερντογάν, ψήφισαν ΝΑΙ για μια επανενωμένη Κύπρο. Εμείς, μέσα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα που δημιούργησε με κροκοδείλια δάκρυα ο Παπαδόπουλος, παραπλανηθήκαμε και χάσαμε την καλύτερη ευκαιρία για λύση υπό τις περιστάσεις. Και όμως, αφού ξεγελάσαμε την ΕΕ και εισήλθαμε «μετά ακανθωδών κλάδων», συνεχίσαμε το ανόητο και γελοίο σχέδιό μας για μια Κύπρο Ελληνική και ας είναι και μισή με τις ευχές του ενταφιαστή της επανένωσης με το Δούντειο Δόγμα. Ακολουθήσαμε τον «μίτο της Αριάδνης του κουτουρού» μέχρι που φτάσαμε στη δεύτερη καλύτερη ευκαιρία, στο Κραν Μοντανά, όπου ο ταξιδιώτης των Σεϋχελλών, των παράνομων διαβατηρίων και σκανδάλων λιποτάκτησε μαζί με τον Χριστοδουλίδη, του οποίου το πολιτικό κεφάλαιο ετίθετο σε κίνδυνο. Έτσι χάθηκε και αυτή η ευκαιρία για επανένωση, και όχι μόνο αυτό, αλλά ο Πρόεδρος συζητούσε και για δύο κράτη δίνοντας «πάσα» στον Τατάρ να ανοίξει το Βαρώσι που είναι πλέον χαμένο. Τον λαό θα τον «τιμήσει» με τη διχοτόμηση και την ολική κατάκτηση της Κύπρου στο απώτερο μέλλον. Λυπούμαι που με λίγα λόγια πιο πάνω, πιστεύω, έχω δώσει στον απλό πολίτη τα ανίερα έργα μας και να τονίσω ότι τα προαναφερθέντα έχουν πολλάκις αποδειχθεί με αδιάψευστα και ατράνταχτα επιχειρήματα, τα οποία είναι πλεονασμός να σας κουράσω ξανά με αναφορές που γνωρίζει ο καθένας.
Ο στόχος μου ήταν να καταλήξω στο σήμερα με έναν Πρόεδρο εγκλωβισμένο από τα αντιομοσπονδιακά κόμματα, ο οποίος μας κοροϊδεύει ξεδιάντροπα. Μέχρι και την ασύλληπτη ιδέα ανακίνησης του θέματος ΝΑΤΟ χρησιμοποίησε γενόμενος γελωτοποιός του λαού. Ευτυχώς ο ΥΠΕΞ Κόμπος έβαλε αυτόν και τα πράγματα στη θέση τους. Σίγουρα δεν θέλει λύση ο Πρόεδρος και μας δουλεύει κανονικά μέχρι «τζείττεμερου», τουτέστιν διχοτόμηση, δύο κράτη ενόψει και των τρομερών συνεπειών τους για την κουτσουρεμένη Κυπριακή Δημοκρατία που θα είναι γεγονός. Τι κάνουμε; ΤΙΠΟΤΑ. Δυστυχώς με τέτοια ηγεσία η Κύπρος δεν έχει μέλλον. Διαχρονικά τα τεράστια λάθη, αλλά την ταφόπετρα την έθεσε ο τέως Πρόεδρος Αναστασιάδης μαζί με τον Χριστοδουλίδη, των οποίων το στίγμα για τη μελλοντική καταστροφή της πατρίδας μας θα είναι αναπόφευκτο. Ας ελπίσουμε ότι ο διάλογος που επίκειται υπό την αιγίδα του ΓΓ των ΗΕ θα φέρει το τέλος της τραγωδίας που ζούμε εδώ και 50 χρόνια. Πολύ δύσκολο, αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
*ΒΑ, ΜΑ, PhD, πρώην επιθεωρητή και πρώτου λειτουργού Εκπαίδευσης, Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού
