Δεν πιστεύω στα θαύματα, έχω κάνει και ξέρω, γράφει σε έναν τοίχο της Αθήνας απ’ αυτά τα ωραία ανώνυμα, τα εμπνευσμένα. Κι όμως, τελικά φαίνεται πως με όσα ακούσαμε την περασμένη εβδομάδα σε σχέση με τα θανατηφόρα τροχαία δυστυχήματα, φαίνεται πως απλώς σε εμάς δεν έτυχε η κακή στιγμή. Κι αυτό γιατί εκείνος ο ανθρώπινος παράγοντας είναι που μπαίνει πάντα μπροστά από τους αρμόδιους σε σχέση με την οδική ασφάλεια και την οδική συμπεριφορά, δεν μπορεί να είναι πάντα η δικαιολογία για τα τροχαία. Στην ουσία σου λέει είσαι εσύ και το τιμόνι σου. Και στις γραπτές εξετάσεις είσαι εσύ και το στυλό σου, αλλά κάποιος σου τα έχει μάθει όλα αυτά που κάθεσαι να γράψεις. Δεν σου έρχονται ουρανοκατέβατα. Ένας δάσκαλος, έστω ένα φροντιστήριο κάποιος άλλος που έκατσε μαζί σου και σου είπε πως ένα και ένα κάνουν δύο. Γιατί δεν είναι μια πράξη που σου έρχεται αυθόρμητα, ούτε θεωρείται στα δύο, τρία σου χρόνια αυτονόητο πως θα την ξέρεις. Είναι μια πράξη που τη μαθαίνεις, έστω και αν σου φαίνεται γελοία να σε ρωτήσει κάποιος στα 8, στα 9 ή στα 20 σου χρόνια.
Οι τραγικοί αριθμοί των δυστυχημάτων δείχνουν ξεκάθαρα πως το σύστημα απέτυχε παταγωδώς, ώστε οι οδηγοί να αντιληφθούν τον κίνδυνο την ώρα που πιάνουν στα χέρια τους το τιμόνι. Αντιθέτως, ακούμε να ρίχνουν την ευθύνη αλλού. Και αντί να σκεφτούν την οδική συμπεριφορά, τα σωστά μαθήματα, σκέφτονται πώς να αυξήσουν ξανά τα πρόστιμα. Ας το παραδεχθούμε. Όλοι μας έχουμε κάνει μια τρέλα της στιγμής στο τιμόνι. Στα νεανικά σου χρόνια δεν σκέφτεσαι τον κίνδυνο, δεν τον υπολογίζεις, θεωρείς πως είσαι ατρόμητος. Είτε είσαι στο χωριό και έχεις μπροστά σου άδειους δρόμους, είτε σε μια γειτονιά που δεν υπάρχει μπούγιο, σίγουρα έχεις κάνει μια παράνομη στροφή, έχεις κάνει τη λάθος σκέψη και έθεσε τον εαυτό σου σε κίνδυνο. Κι αυτό είναι που πρέπει να αποφύγουμε με τη γενιά του σήμερα. Ποτέ δεν ήταν καλύτερα τα πράγματα. Πάντα το ίδιο επικίνδυνα είναι. Και μπορεί ποτέ να μην ήμασταν καλύτεροι οδηγοί απ’ αυτούς που έφυγαν σε ένα δυστύχημα στα χρόνια που πέρασαν. Απλώς τα δυστυχήματα συμβαίνουν γιατί οι σημερινοί οδηγοί τρέχουν πάνω σε χθεσινούς δρόμους, μέσα σε αυριανά αυτοκίνητα, με μεθαυριανή ταχύτητα.
Και ίσως πρέπει να ακούσουμε τελικά εκείνους που προτείνουν τα μαθήματα στους οδηγούς αντί του προστίμου, ώστε να εκπαιδεύσουμε ξανά σωστά αυτούς που κρατούν το τιμόνι. Αλλά η εκπαίδευση θέλει οργάνωση, θέλει σωστή διαχείριση, ενώ το να αυξήσεις το πρόστιμο αλλάζεις απλά έναν αριθμό. Αλλά οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί.
