Κατεβαίνοντας χθες από τον Μονιάτη στο γραφείο στη Λεμεσό, λίγο μετά την Άλασσα είδα ένα παλικάρι να προσπαθεί να μετακινήσει μια μεγάλη πέτρα που έπεσε από τις βροχές στον δρόμο. Στην άκρη του δρόμου πρόσεξα σταθμευμένη μια μοτοσυκλέτα, που προφανώς ήταν το όχημα του νεαρού. Επειδή δυσκολευόταν να κυλίσει την πέτρα, σταμάτησα με προσοχή στην άκρη του δρόμου και κατέβηκα να τον βοηθήσω. Σπρώξαμε με δυσκολία την πέτρα και τον ρώτησα από πού είναι. Με έκπληξη, σε άπταιστα κυπριακά, μου είπε ότι είναι από τη Συρία και ήρθε από μικρός με τους γονείς τους στην Κύπρο και ότι πήγαινε στο Κολέγιο στη Λεμεσό, αλλά είδε την πέτρα και κατέβηκε να τη μετακινήσει «μήπως έχουμε κανένα άλλο θανατηφόρο». Αυτή η συνάντηση μου «έφτιαξε τη μέρα», όπως θα έλεγαν οι Αμερικανοί. Πόσο μας κάνει να αναθαρρούμε, όταν μέσα στον κυκεώνα της αρνητικής και θλιβερής ειδησεογραφίας ανακαλύπτουμε ξαφνικά τυχαία μια ηλιαχτίδα που το περιρρέον σκοτάδι την κάνει ακόμα πιο φωτεινή. Ένας νεαρός Σύρος, που μεγάλωσε σαν Κύπριος, να νιώθει την ανάγκη να διακόψει το ταξίδι του για να μετακινήσει από τον δρόμο μια μεγάλη πέτρα για να αποφύγουμε κανένα άλλο θανατηφόρο δυστύχημα. Είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν πολλοί νέοι που σκέφτονται και συμπεριφέρονται σαν τον Άχματ. Μακάρι τα ΜΜΕ να ενημέρωναν τον κόσμο για τέτοια γεγονότα, που είμαι σίγουρος ότι δεν λείπουν από την ειδησεογραφία. Να αναδεικνύονται υγιή πρότυπα και συμπεριφορές που τόσο τις έχει ανάγκη η κοινωνία μας. Η παραβατικότητα, η επιθετικότητα, η βία και ο στιγματισμός δεν είναι ο κανόνας, αλλά οι εξαιρέσεις στις συμπεριφορές των νέων. Κι όμως, οι εξαιρέσεις μονοπωλούν την επικαιρότητα. Έχουμε νέους με εξαιρετικό επίπεδο μόρφωσης και αντίληψης που διαπρέπουν σε δραστηριότητες, τόσο στο σχολικό όσο και στο εξωσχολικό περιβάλλον.
Νέους, που έχουν αναζητήσεις και ψάχνουν την αλήθεια. Που αναζητούν εναγωνίως να ανακαλύψουν το νόημα, την ομορφιά και την απόλαυση της αυθεντικής ζωής και να σπάσουν τα δεσμά που εμείς τους φτιάξαμε. Ο Άχματ μου έφτιαξε τη μέρα και επιπρόσθετα γιατί στη σύντομη κουβέντα μας, εκεί στην άκρη του δρόμου, μου είπε και κάτι που μου ‘κανε μεγάλη εντύπωση: «Πάω σε Κολέγιο στη Λεμεσό και είμαι στον δεύτερο χρόνο για να πάρω πτυχίο στη Διοίκηση Επιχειρήσεων αλλά νομίζω πως έκανα λάθος, έπρεπε να γίνω χτίστης σαν τον πατέρα μου». Μακάρι να αρχίσουν να σκέφτονται όλοι οι νέοι μας με τον ίδιο τρόπο. Και επιτέλους, να σπάσουν το περιοριστικό στερεότυπο της εξάρτησης της καριέρας και της επαγγελματικής αποκατάστασης αποκλειστικά από τα πτυχία. Και να τους δούμε να στρέφονται προς επαγγελματικές ευκαιρίες αξιολογώντας πολλά χρήσιμα και επικερδή επαγγέλματα τεχνικής φύσεως (υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, μηχανικοί αυτοκινήτων κ.λπ.) που η δική μας ξιπασμένη γενιά απαξίωσε χωρίς ουσιαστικό λόγο. Αν και ως παππούς και πολίτης αυτής της πανέμορφης χώρας μου είναι πολύ δύσκολο να το σκέφτομαι, δεν μπορώ να μη συμβουλεύσω τους νέους μας να αναζητήσουν ευκαιρίες για επιτυχημένη καριέρα «έξω από το κουτί» των γεωγραφικών συνόρων της χώρας. Σήμερα ο κόσμος είναι ένα μεγάλο χωριό.
Το πρωί είσαι στη Λεμεσό και το βράδυ τρως δείπνο στη Νέα Υόρκη. Επίσης, θα έλεγα στους νέους να αποφύγουν τα δικά μας λάθη. Σπαταλήσαμε τη ζωή μας στο απύθμενο πηγάδι της διαρκούς επιθυμίας απόκτησης και κατανάλωσης υλικών αγαθών – συνήθως μιας χρήσης – που, όσα περισσότερα αποκτούσαμε, τόσο περισσότερα θέλαμε για να ικανοποιηθούμε. Ασφαλώς, ως βιολογικοί οργανισμοί, έχουμε ανάγκες που πρέπει να ικανοποιήσουμε με υλικά αγαθά. Πέραν όμως αυτών, έχουμε μια σειρά πολλών άλλων κοινωνικών, πνευματικών, ψυχικών ή ανθρώπινων αναγκών, που μόνο ως ψευδαίσθηση μπορούμε να ικανοποιήσουμε με υλικά αγαθά. Η αγάπη, η στοργή, η ψυχική μας γαλήνη και ηρεμία, η αίσθηση δημιουργίας, η προσωπική μας καλλιέργεια, οι κοινωνικές και πνευματικές μας ανάγκες δεν ικανοποιούνται με τη συσσώρευση υλικών αγαθών, με χρήματα, ακριβά ρούχα και παπούτσια, αυτοκίνητα και σπίτια, παρ’ ότι το σύστημα που ζούμε, λόγω συμφερόντων, προσπαθεί να μας πείσει – και δυστυχώς, τα καταφέρνει – για το αντίθετο.
Στο τέλος, φτάσαμε στο σημείο αντί να κατέχουμε εμείς τα αγαθά, μας κατείχαν αυτά, αφού για να τα αποχτήσουμε μας δημιουργήσαν άγχη και αγωνίες, μας έκλεβαν τη ζωή. Είχαν ως αποτέλεσμα την εξουθένωση, την εκμετάλλευση και την ανισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής. Πολλοί γονείς θυσιάσαμε τα παιδιά μας και τις ευχάριστες στιγμές μαζί τους στον βωμό της κατανάλωσης. Εγκλωβισμένοι στην επιδίωξη της απόκτησης υλικών αγαθών, δεν μας έμενε χρόνος να τα δούμε να μεγαλώνουν. Δεν είχαμε χρόνο να ακούσουμε αυτά που ήθελαν να μας πουν. Κι ύστερα, όταν έφευγαν τρέχαμε πίσω τους σκουπίζοντας το δάκρυ της ενοχής, της αίσθησης της απώλειας του μισού μας εαυτού και της αβίωτης ζωής. Πολλές φορές στερούμαστε την ψυχική γαλήνη και ηρεμία, την ανθρώπινη επαφή, τις παρέες, τη συντροφιά, τη φύση, το διάβασμα, τη διασκέδαση, τη χαρά της κοινωνικές συνεισφοράς, την ξεκούραση και το άκουσμα της εσωτερικής φωνής. Φτάναμε, συχνά, να παραμελούμε ακόμη και τη φροντίδα του σώματος λόγω του άγχους και της έλλειψης χρόνου: των βασικών συνεπειών του διαρκούς πολέμου που κάναμε για την απόκτηση και κατανάλωση υλικών αγαθών. Πολλοί μετανιώναμε κάποτε, αλλά τότε ήταν αργά. Ο χρόνος δυστυχώς δεν γυρίζει πίσω. Ζήσαμε σε μία αυταπάτη: νομίζαμε ότι ξέραμε το τι θέλαμε, ενώ ουσιαστικά θέλαμε αυτό που οι άλλοι προσδοκούσανε να θέλουμε. Συχνά το «αισθάνομαι», το «σκέφτομαι» και το «θέλω», μας υποβάλλονταν από έξω, κυρίως από αυτούς που κατείχαν την εξουσία, πολιτική και οικονομική, και εμείς οι κακόμοιροι νομίζαμε ότι είναι δικά μας και μας εκφράζουν. Έτσι, γίναμε μια κοινωνία στην οποία σχεδόν όλοι αντικαταστήσαμε το αυθεντικό και τον γνήσιο του εαυτού μας, από έναν ψεύτικο εαυτό, κάτι μας οδήγησε σχεδόν όλους σε μια έντονη κατάσταση αβεβαιότητας, αμφιβολίας και θλίψης, αφού χάσαμε την ταυτότητά μας και γίναμε ουσιαστικά αντανάκλαση αυτού που άλλοι ήθελαν. Για να υπερνικήσουμε τον πανικό που συχνά προκαλεί μια τέτοια κατάσταση, οδηγούμαστε στον κομφορμισμό και στο να αναζητήσουμε την ταυτότητά μας στη συνεχή επιδοκιμασία, αποδοχή και αναγνώρισή μας από άλλους. Κάτι που μας μετέτρεψε σε μια κοινωνία χωρίς ελευθερία σκέψης και δράσης. Εμείς είχαμε ως Θεό τον πλούτο των υλικών αγαθών και ως απόστολο των εκάστοτε Πρόεδρο και αρχάγγελό του το κόμμα. Οι νέοι μας, χαίρομαι, μου φαίνονται να σκέφτονται και να δρουν πολύ πιο ελεύθεροι. Και συνεπώς, πολύ καλύτεροι από εμάς. Τούτο το κείμενο το αφιερώνω σε τρεις αδικοχαμένους νέους από το Φρέναρος και σε όλα τα νέα παιδιά που χάνονται στην άσφαλτο από την τραγική μας αποτυχία των παππούδων τους και των παλαιότερων να δημιουργήσουμε σωστή και υπεύθυνη νοοτροπία οδήγησης.
