Την ώρα που ο πρόεδρος επιβεβαίωνε την απόσταση του πολιτικού συστήματος από την κοινωνία και τις πραγματικότητες, εμφανιζόμενος βέβαιος ότι αν διεξάγονταν σήμερα εκλογές θα επανεκλεγόταν, ο ΔΗΣΥ, με την επιλογή του να μην συζητήσει το θέμα των διαγραφών, πήγαινε ένα βήμα παρακάτω. Και αναδείκνυε, με τη μεγαλύτερη γλαφυρότητα, γιατί πολιτική και κόμματα αντιμετωπίζονται σήμερα με τέτοια απαξίωση.
Η απόφαση, με την οποία το πολιτικό γραφείο έθεσε στην ουσία τέλος, επικαλούμενο και μια γνωμάτευση, στη συζήτηση για διαγραφή όσων μελών συμμετέχουν ως υπουργοί στην κυβέρνηση, έδειξε την απροθυμία της ηγεσίας να αγγίξει ένα θέμα που και ως εικόνα αλλά και ως ουσία την προσβάλλει και να επανέλθει σε τροχιά λογικής. Χαρακτηριστική, άλλωστε, της γελοιότητας των όσων παρακολουθούμε εδώ και δύο χρόνια, ήταν η παρέμβαση του κυβερνητικού εκπροσώπου, όταν ερωτώμενος αν θα παραμείνει μέλος του κόμματος, εξηγούσε πως αν επιθυμούσε διαφορετικά θα είχε ήδη φύγει. Ολοκληρώνοντας μια εικόνα απόλυτα ενδεικτική της κατάπτωσης που βιώνει η χώρα σήμερα.
Ο Φαίδωνας έκανε λόγο για ηχηρή παραδοξότητα, αφού πέντε μέλη του κόμματος, το οποίο επίσημα έχει ταχθεί στην αντιπολίτευση, είναι ταυτόχρονα μέλη της Κυβέρνησης. Σημειώνοντας ότι δικαιούνται αυτή τη στιγμή να συμμετέχουν στο κορυφαίο πολιτικό όργανο του κόμματος, το οποίο χαράσσει την πολιτική έναντι του Χριστοδουλίδη. Δεν αποτελεί, όμως, μόνο ηχηρή παραδοξότητα. Αποτελεί κυρίως ηθική εκτροπή. Διότι, ακριβώς αυτοί που επέλεξαν ένα άλλο δρόμο (χωρίς καν να τον διεκδικήσουν εντός κόμματος), θα κληθούν να αποφασίσουν ποια γραμμή θα ακολουθήσει ο ΔΗΣΥ την επόμενη μέρα. Με ποιο ηθικό βάρος θα το πράξουν; Και ποια ακριβώς θα είναι η πολιτική πρόταξη του κόμματος το επόμενο διάστημα; Ότι ο ΔΗΣΥ είναι «υπεύθυνη αντιπολίτευση», αλλά, την ίδια στιγμή, θα συμμετέχει με στελέχη και μέλη της στον κεντρικό άξονα της κυβέρνησης; Θα κάνει, δηλαδή, ο ΔΗΣΥ «υπεύθυνη αντιπολίτευση» στον εαυτό του;
Την ίδια στιγμή, η απόφαση αυτή διαμορφώνει τις συνθήκες για ένα απόλυτα επικίνδυνο σκηνικό στο μέλλον. Tι θα γίνει π.χ. εάν σε τρία χρόνια, όπως όλοι αναμένουν, ο Νίκος Χριστοδουλίδης επαναδιεκδικήσει την προεδρία της χώρας; Θα πάνε να ψηφίσουν κατά πόσο το κόμμα θα πρέπει να κατέλθει στις εκλογές με δικό του υποψήφιο ή να στηρίξει τον νυν πρόεδρο, δηλ. τους ίδιους; Και τι θα γίνει στη συνέχεια; Θα παραμείνουν και πάλι στο κόμμα, ως μέλη της κυβέρνησης, για να συμμετάσχουν και στην επόμενη απόφαση; Αν όχι, στη βάση ποιων δεδομένων θα γίνει η διαγραφή τους την επόμενη φορά; Από τη στιγμή που είχαν την ευχέρεια να λειτουργήσουν με τον τρόπο αυτό πριν δύο χρόνια και θα συνεχίσουν να την έχουν, βάσει της σημερινής επιλογής του κόμματος, για τα επόμενα τρία, γιατί να μην την έχουν και για τα επόμενα πέντε; Όχι μόνο αυτοί αλλά και άλλοι; Που θα χαραχθεί η γραμμή στις επόμενες προεδρικές και πώς θα δικαιολογηθεί;
Η Αννίτα υποδείκνυε όλο το προηγούμενο διάστημα ότι ο ΔΗΣΥ δεν είναι κόμμα διαγραφών. Οι διαγραφές, όμως, δεν αποτελούν χαρακτηριστικό κανενός κόμματος. Οι ιδέες και οι αρχές είναι που χαρακτηρίζουν τα κόμματα. Είναι αναγκαίες, όμως, κάποιες φορές για να μπορούν να χαρακτηρίζονται από ιδέες και αρχές. Για να έχουν μία κοινή βάση και στόχευση. Η απόφαση για διεκδίκηση των σημαντικότερων εκλογών δεν μπορεί να αποτελεί, κατά συνείδηση, επιλογή του κάθε στελέχους. Ούτε η στάση του κόμματος έναντι μιας κυβέρνησης να αποτελεί ζήτημα προσωπικής επιλογής. Διότι τότε, παύει να είναι κόμμα. Και μετατρέπεται σε λέσχη προσωπικών συμφερόντων και φιλοδοξιών, χωρίς κανένα ιδεολογικό και ηθικό υπόβαθρο. Χωρίς αρχή και τέλος. Αυτό τείνει να καταστεί σήμερα ο ΔΗΣΥ.
Ίσως η ηγεσία, με τη συγκεκριμένη απόφαση, θεωρεί ότι αποφεύγει τη σύγκρουση και διασφαλίζει ότι το κόμμα δεν θα οδηγηθεί σε εσωστρέφεια. Αυτό που δείχνει να μην αντιλαμβάνεται είναι ότι η ενότητα δεν επιτυγχάνεται επιβάλλοντας την αμνησία. Πολύ περισσότερο, δεν επιτυγχάνεται αγκαλιάζοντας τον αμοραλισμό. Πως η σύγκρουση είναι εκεί όπως και η εσωστρέφεια, επειδή ακριβώς είναι αποτέλεσμα ενός υπαρκτού γεγονότος. Το οποίο δεν ανήκει στο παρελθόν. Συνεχίζει να υφίσταται και σήμερα. Και να οδηγεί σε συζητήσεις, τριβές και αισθήματα αδικίας. Αυτές οι τριβές είναι που έφεραν την ήττα στην περιφέρεια Πάφου.
Η Αννίτα υπήρξε, μέχρι σήμερα, το μεγαλύτερο θύμα της επιλογής της να μην λαμβάνει πολιτικές αποφάσεις. Αποτέλεσμα αυτής της απροθυμίας να κινηθεί πολιτικά ήταν το Βατερλό που υπέστη το κόμμα στις δημοτικές εκλογές. Αποτέλεσμα αυτής της απροθυμίας ήταν η αντίδραση στις κινήσεις Πελεκάνου που έστειλε το μήνυμα ενός κόμματος που απλά άγεται και φέρεται. Ενός κόμματος από το οποίο απουσιάζουν η ηγεσία και η ηθική. Και σε αυτή την περίπτωση, δείχνει να προτιμά να πάρει την εύκολη ίσως απόφαση ώστε να απαλλαγεί από το βάρος της σωστής. Όπως, όμως, τα λάθη στην πολιτική μπορούν να αποβούν μοιραία, το ίδιο μοιραία μπορεί να αποδειχθεί και η πολιτική ανυπαρξία. Η Αννίτα, έντεκα χρόνια από το θάνατο του Γλαύκου Κληρίδη, με την απόφαση της, δεν οδηγεί απλά τον ΔΗΣΥ στην απόλυτη απαξίωση. Δημιουργεί τις τέλειες συνθήκες να καταστεί το κόμμα άντρο του κάθε καιροσκόπου. Σε αυτούς, με την όλη της στάση, διακινδυνεύει να συμπεριλάβει και τον εαυτό της.
