Ενώ η προσοχή των περισσοτέρων από εμάς στράφηκε, αναμενόμενα, προς την εκτίμηση και αξιολόγηση των πιθανών συνεπειών της εκλογής, για δεύτερη φορά, του νέου Προέδρου των ΗΠΑ, Ν. Τραμπ, στην εξωτερική πολιτική της χώρας του και στις επιπτώσεις της σε μια πλειάδα διεθνών πολιτικών και οικονομικών ζητημάτων, μη εξαιρουμένων και όσων αφορούν την υπό ραγδαία ανάπτυξη διμερή σχέση Κύπρου-ΗΠΑ, εντούτοις, υπάρχει μια παράμετρος που δεν αξιολογήθηκε αρκετά. Τουλάχιστον, μέχρι την ώρα που συντασσόταν το παρόν κείμενο, με εξαίρεση το κύριο Άρθρο του Πολίτη της 7ης Νοεμβρίου 2024 και κάποιων μεμονωμένων σχολίων σε άλλα ΜΜΕ.
Αυτή η παράμετρος δεν είναι άλλη από τη σχεδόν, αν όχι πλήρως, οικουμενική ταύτιση των λόγων που ξαναοδήγησαν, με αυξημένα ποσοστά σε σχέση από την προηγούμενη εκλογή Ν. Τραμπ πριν οκτώ χρόνια, τους ψηφοφόρους στις ΗΠΑ να τον ψηφίσουν. Λόγοι που δεν είναι άλλοι από την απογοήτευση, τη δυσαρέσκεια και την απελπισία του πολίτη για τη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκεται η καθημερινότητά του. Μια δύσκολη κατάσταση που ενισχύεται λόγω του πληθωρισμού και των διογκούμενων δομικών οικονομικοκοινωνικών ανισοτήτων, που βρίσκουν διέξοδο στην ξενοφοβία, στον, για δεκαετίες καλλιεργούμενο, συντηρητισμό και στη συνωμοσιολογία, καθώς και στην ανικανότητα έως αδιαφορία της καθεστηκυίας παραδοσιακής πολιτικής τάξης να τα απαλύνει, γεγονότα που εντείνουν τον θυμό των πολιτών.
Αυτός ο, κατά βάση, τοξικός θυμός που οδηγεί στη ριζοσπαστικοποίηση, στην εσωστρέφεια και στον καθολικό απορριπτισμό και την ακύρωση, ως μορφές πολιτικής έκφρασης και συμπεριφοράς, συνδυάζεται, ασφαλώς, και με την ύπαρξη, στην απέναντι πλευρά του πολιτικού διαλόγου, μιας εξίσου προβληματικής, ως προς την αποτελεσματικότητά της στην επίλυση των πραγματικών οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων, θέσης.
Της θέσης, δηλαδή, του βολεμένου αστικού κοσμοπολιτισμού και της νέας «νομενκλατούρας», όπως, ασφαλώς, αυτή (η θέση) προσδιορίζεται σε κάθε κοινωνία, ανάλογα και με τα χαρακτηριστικά της. Στην περίπτωση των ΗΠΑ, η θέση αυτή απαντάται στις διεθνοποιημένες και κοινωνικά φιλελεύθερες πολιτείες των ανατολικών και δυτικών ακτών και κάποιων άλλων συγκεκριμένων αστικών κέντρων. Στην περίπτωση της Κύπρου, και της Ευρώπης, απαντάται στις ανώτερα μορφωμένες και ως επί το πλείστον κρατικοδίαιτες μικρομεσαίες επιχειρηματικές και επαγγελματικές τάξεις και στη νωθρή τάξη της κυβερνητικής γραφειοκρατίας και ευρύτερης κρατικής υπηρεσίας.
Κοντά και δίπλα σε αυτή την κοσμοπολίτικη ομαδοποίηση βρίσκεται, κατά έναν ιδιότυπο τρόπο, και μια μάζα μέχρι πρότινος περιθωριοποιημένων, ετερόκλητων υποσυνόλων κοινωνικού και πολιτιστικού «προοδευτισμού» και μαχητικού ανθρωπισμού που με τη δυναμική της στάση και φανατική συμπεριφορά, και με την ανοχή/επικρότηση της αστικής τάξης, μονοπώλησε το πολιτικό μήνυμα, όπως είδαμε με την περίπτωση του «κινήματος» WOKE.
Στη σύγκρουση μεταξύ των δυο αυτών πόλων που, σημειωτέον, χαρακτηρίζονται από μια κοινή συνισταμένη απαξίωσης της παραδοσιακής κομματικής πολιτικής καθώς και μιας κοινής ανησυχίας για το μέλλον, εμφανίζονται πλέον να επικρατούν, σε όλο και περισσότερα δυτικά κράτη, οι πιο πολιτικά συντηρητικοί και οικονομικά εκτεθειμένοι συμπολίτες μας και να «παραιτείται» από την εμπλοκή στη διεκδίκηση της εξουσίας ο ορθολογιστής μετριοπαθής αστός, του οποίου η πολιτική ατζέντα έχει αλωθεί από το υποσύνολο του WOKE, όπως αντίστοιχα συνέβη με την παραδοσιακή κεντροδεξιά.
Το πλέον ιδιόμορφο του πράγματος είναι ασφαλώς το γεγονός ότι όλοι αυτοί που εξέλεξαν τον κ. Τραμπ επέλεξαν έναν άνθρωπο του οποίου η πραγματικότητα, όπως και η πραγματικότητα όσων τον χρηματοδότησαν, δεν έχει καμία, μα καμία, σχέση με τη δική τους. Αλλά εμφανίζεται ως ο καταλληλότερος για να τους εκπροσωπήσει, επειδή μιλά τη θυμωμένη γλώσσα τους, υποδαυλίζει τους πραγματικούς και πλασματικούς φόβους τους και παρουσιάζεται έτοιμος να μετουσιώσει σε πράξεις την απογοήτευση και απελπισία τους.
Αυτή η εξέλιξη, όσο ανησυχητική και αν φαντάζει για κάποιους εντός και εκτός, στις ΗΠΑ δύναται, ακόμη, να τύχει της αναγκαίας διαχείρισης λόγω του συνταγματικά κατοχυρωμένου συστήματος ελέγχου και ισορροπίας μεταξύ των θεσμικών πόλων άσκησης εξουσίας και ισχύος, των αντανακλαστικών του πολυσύνθετου ομοσπονδιακού τους συστήματος και της αντοχής και βιωσιμότητας του κρατικού τους μηχανισμού και της τεράστιας και προηγμένης τεχνολογικά οικονομίας τους. Κάτι αντίστοιχο δεν θα είναι τόσο πιθανό να συμβαίνει στα επιρρεπή στον φασισμό, στη διαφθορά και στον λαϊκισμό κατακερματισμένα πολιτικά και κομματικά εθνικά κυβερνητικά συστήματα της Ευρώπης και των ατελών μηχανισμών της ΕΕ. Και εμείς ανήκουμε, λόγω μεγέθους και δυνατοτήτων, στα πλέον επισφαλή από αυτά τα κράτη, με ό,τι και αν τούτο προμηνύει για το μέλλον μας...
