Στη στήλη της περασμένης βδομάδας έγραφα ότι «οι μεγάλες μάζες του λαού μας καθώς και οι περισσότεροι πολιτικοί μας δυστυχώς δεν διαθέτουν την ικανότητα να ακούνε άλλες απόψεις. Προσεγγίζουν τις διάφορες πτυχές του πολύπλοκου κυπριακού προβλήματος με θρησκευτικό δογματισμό. Κάτι που δεν τους αφήνει να προχωρήσουν πέρα από τη διαφωνία.» Και πρόσθετα ότι «και να υπάρξει μια συμφωνία σε πολιτικό επίπεδο θα χρειαστούν τιτάνιες προσπάθειες για να εγκριθεί σε δημοψήφισμα η συμφωνία.» Και υπέδειξα την ανάγκη να τερματιστεί το κλίμα δαιμονοποίησης της Τουρκίας και του Προέδρου αυτής.
Στα ΜΚΔ βγήκαν οι γνωστοί πατριώτες της φακής και εκδήλωσαν την παλληκαριά τους με το να δηλώνουν περήφανοι που μισούν καθετί τουρκικό. Καθώς επίσης, και κάθε Ελληνοκύπριο που έχει το «θράσος» να υποστηρίζει ότι η δαιμονοποίηση της Τουρκίας και του Ερντογάν δεν οδηγεί πουθενά. Μάλλον οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην οριστική διχοτόμηση. Το μίσος δεν οδηγεί πότε στη δικαιοσύνη. Στη συγχώρεση βρίσκεται η μόνη αληθινή δικαιοσύνη. Δικηγορώ για πάνω από μισό αιώνα. Και το μεγαλύτερο μέρος της εργασίας μου έχει να κάνει με ανθρώπους που διέπραξαν εγκλήματα. Κάποιοι εγκλήματα σοβαρότατα και στυγερά.
Είναι δύσκολο να συγχωρήσεις, είναι οδυνηρό, αν όχι ακατόρθωτο, να ξεχάσεις οτιδήποτε κακό και βλαβερό υπέστης, μα πιο επώδυνο από όλα είναι να προσπαθήσεις μόνο σου να αποδώσεις δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη είναι ουράνιο θείο δώρο με κατοικία και προέλευση τον ουρανό και παραλήπτη τη γη και τον άνθρωπο, και ευτυχής είναι ο άνθρωπος που παλεύει να είναι δίκαιος στη ζωή του. Και το να είσαι δίκαιος δεν σημαίνει πως αγνοείς, πως ξεχνάς, πως αδιαφορείς, μα πως επιλέγεις ό,τι άσχημο, ό,τι άδικο συνέβη σε βάρος σου, να το αφήσεις πίσω σου και να μην επιτρέψεις στο παρελθόν να καθορίσει το παρόν και το μέλλον σου! Το άσχημο παρελθόν ξέρεις μοιάζει με χαλασμένο φαγητό που κάπου έχεις ξεχάσει, δεν ξέρεις όμως πού, και ίσως βαριέσαι να ψάξεις να το βρεις και να το πετάξεις. Είναι όμως εκεί και με τις αποκρουστικές αναθυμιάσεις του, ασχημαίνει τη ζωή σου. Αυτά τα λόγια δεν είναι δικά μου. Ήταν κουβέντες που μου είπε πριν πολλά χρόνια ένας παππούς που σκότωσαν την εγγονή του και τον συνάντησα ύστερα από πολλά χρόνια σε μια κηδεία συγγενικού του προσώπου και τις μέρες εκείνες υπεράσπιζα στο Κακουργιοδικείο, για άλλο έγκλημα, έναν από τους φερόμενους δολοφόνους της εγγονής του. Και θυμήθηκα τα σοφά λόγια του παππού εκείνου – αιωνία ας είναι η μνήμη του – από τα πικρόχολα και αηδιαστικά σχόλια των πατριωτών της φακής και της πολυθρόνας. Το Κυπριακό έχει ένα πολύ επώδυνο παρελθόν. Είναι μια ιστορία εγκλημάτων και λανθασμένων χειρισμών. Και από τις δύο πλευρές.
Το μεγαλύτερο λάθος, το λάθος των λαθών θα έλεγα, είναι που δεν κοιτάξαμε και δεν επιδιώξαμε να φύγουμε γρήγορα από το δύσοσμο παρελθόν και τα λάθη του και να περάσουμε στο μέλλον. Όλοι οι άνθρωποι κάνουμε λάθη, όμως πιο πάνω από τα λάθη μας στέκει πάντα η μετάνοια και η συγχώρεση! Αν κάθε μέρα προσπαθούμε να συγχωρούμε και να συγχωρούμεθα θα είναι μια μέρα νίκης για όλους μας γιατί η συγχώρεση είναι νίκη και η μόνη αληθινή νίκη είναι η συγχώρεση. Σε άλλες χώρες, στις οποίες διαπράχθηκαν και εκεί σοβαρά εγκλήματα, έγινε αντιληπτό πως η μόνη διαφυγή βρίσκεται στη συγχώρεση. Είναι ένα νέο ξεκίνημα ζωής. Μια μυστική συμφωνία ανάμεσα σε κάθε άνθρωπο του βασανισμένου εκείνου τόπου, πως τούτον τον κόσμο τον άδικο δεν θα τον αφήσουν να τους καταπιεί, μα ίσως καταφέρουν με την αγάπη και τη συγχώρεση να τον φωτίσουν. Και όσο δύσκολο και νάναι να φωτισθεί το σκοτάδι, η μάχη είναι που μετράει. Και επειδή δεν επιδιώξαμε με ειλικρίνεια να συγχωρέσουμε και να συγχωρεθούμε, μείναμε στο μίσος και την απαισιοδοξία. Να μας διακατέχει ένα φόβος ότι δεν υπάρχει καλή προοπτική για τη ζωή μας, ότι δεν θα τα καταφέρουμε, μία απραξία διότι δεν μπορούμε να πετύχουμε αυτά που θέλουμε και καλύτερα να μην δοκιμάσουμε.
Την ίδια στιγμή, η υπερβολή της πληροφόρησης και των «μαύρων» ειδήσεων λειτουργεί ασυνείδητα ως προσθήκη απαισιοδοξίας. Σίγουρα τίποτα δεν είναι εύκολο στη ζωή. Όμως, σχεδόν όλα είναι στο χέρι μας. Μα κυρίως, όλα είναι θέμα νου, τρόπου, σκέψης. Ο νους, που αποφασίζει – και πρέπει να αποφασίζει – να δει το μέλλον με αισιοδοξία, αντί να επιλέξει τον εύκολο δρόμο του παραπόνου, της μιζέριας και της εγκατάλειψης. Μαζί με πολλά άλλα, οι περισσότεροι συμπατριώτες μας, περιλαμβανομένων και των «μεγάλων» πατριωτών και θιασωτών του «καλός Τούρκος, νεκρός Τούρκος», έχουν εγκαταλείψει την ελπίδα, την προσπάθεια, την αισιοδοξία και την απλότητα. Διότι τελικά, αυτή η παραγκωνισμένη απλότητα, στη σκέψη και στις επιλογές, είναι η χαμένη δίδυμη αδελφή της ευτυχίας. Και το πιο απλό πράγμα που σχεδόν όλοι ξεχνούμε είναι πως, ό,τι και να συμβεί, και χαλασμός κόσμου να γίνει, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι είμεθα καταδικασμένοι να ζούμε όλοι μαζί σε τούτο το νησί. Και θα μπορούμε να μοιραζόμαστε τη γη του και την ευτυχία μόνο αν υπάρχει μεταξύ μας αγάπη. Αλλά χωρίς συγχώρεση αγάπη δεν μπορεί να υπάρξει. Έτσι απλά βλέπω το Κυπριακό εγώ ο Τουρκουρίδης.
