Εκείνη η εικόνα των κομμάτων που δημοσιεύθηκε στο δεύτερο μέρος της διαδικτυακής δημοσκόπησης που έγινε από τη RetailZoom για λογαριασμό του «Πολίτη», έμεινε χαραγμένη στο μυαλό. Όχι γιατί έχουμε καμιά καούρα για τα κόμματα. Αλλά είναι προβληματική και συνάμα φοβιστική η απουσία ουσιαστικής αντιπολίτευσης σε αυτόν τον τόπο, κόντρα σε μια κυβέρνηση που αλλού πατά και αλλού πηγαίνει. Όλα διορθώνονται στου κασίδη το κεφάλι, με την κυβέρνηση να παίρνει μέτρα και να τα παίρνει πίσω, μετά να φοβάται και να ξεφοβάται.
Το δε τραγικότερο, είναι πως πραγματική αντιπολίτευση σε αυτόν τον τόπο είναι οι ίδιοι οι οπαδοί του Χριστοδουλίδη, αυτοί που τον ψήφισαν και τον πίστεψαν, ωστόσο απογοητεύτηκαν καθώς αποδείχθηκε πως δεν ήταν το κάτι άλλο που βαυκαλιζόταν πως ήταν ο Πρόεδρος προεκλογικά, αλλά κατέληξε να παίζει πινγκ πονγκ ανάμεσα σε ονόματα και κόμματα του Κέντρου και της Δεξιάς, μετατρέποντάς τον αυτομάτως σε έναν από τους υπόλοιπους. Όχι πως δεν ήταν και ποτέ.
Στη διαδικτυακή δημοσκόπηση τέθηκε το ερώτημα ποιο κόμμα θα ψηφίζατε στις βουλευτικές του 2026. Το φημολογούμενο κόμμα / κίνηση του Οδυσσέα Μιχαηλίδη κατάφερε να αγγίξει το 17%, ενώ αν προσθέσουμε και το 6% που έδωσε απάντηση «οποιοδήποτε νέο κόμμα», ένα 23% των ερωτηθέντων θα ψήφιζαν ακόμη και τα κουνέλια που ψήφισε ο Σπύρος στη σειρά «Παρά πέντε» του Γιώργου Καπουτζίδη, προκειμένου να μην ψηφίσουν κάποιο από τα κόμματα που είναι στη Βουλή. Ένα 6% απάντησε πως δεν θα ψηφίσει, ενώ υπήρχε και ένα 13% αναποφάσιστων. Με λίγα λόγια, σχεδόν το 50% των ερωτηθέντων δεν επέλεξε κανένα από τα κόμματα που βρίσκονται στη Βουλή και μιλάμε για την πλήρη απαξίωση των κομμάτων του τόπου.
Δεν έχει νόημα να σχολιάσει κανείς τα κόμματα του Κέντρου, τα οποία είναι «κλινικά νεκρά» και, όπως οι απατημένοι σύζυγοι, είναι οι τελευταίοι που θα το μάθουν. Είναι κόμματα που στηρίχθηκαν σε δύο βασικές αρχές που φθίνουν στη σημερινή εποχή. Αφενός ήταν το… κυπριακό όνειρο, ήτοι το βόλεμα, το οποίο πλέον δεν είναι καν όνειρο κάθε νέου, ο οποίος ψάχνει να είναι ανεξάρτητος από κάθε εργασιακή συνθήκη και δέσμευση (εκτός και αν φτάσουμε στην οικονομική κατάντια που θα τους αναγκάσει να στραφούν στο… «κυπριακό όνειρο») και αφετέρου πάτησαν επί πτωμάτων και αγνοουμένων στο Κυπριακό και το «θα πάρουμε την Πόλη» που είναι ξεχασμένο από Θεούς κι ανθρώπους.
Κι αν η Δεξιά διασώζεται κάπως παίζοντάς το σε δύο βάρκες, εκείνο που φαίνεται να απογοητεύει περισσότερο είναι ότι η Αριστερά, η οποία δεν έχει καταφέρει να απαγκιστρωθεί από τις αρχέτυπες συντηρητικές ιδεοληψίες και συνεχίζει να ψηφίζει από τις αυξήσεις στο Δημόσιο μέχρι οποιονδήποτε προϋπολογισμό στέλνει οποιαδήποτε κυβέρνηση στη Βουλή, μόνο και μόνο επειδή φοβάται πως θα χάσει τους ψηφοφόρους. Ένα κόμμα που θα έπρεπε να είναι κόντρα σε όλα, να βγαίνει δυναμικά μπροστά στην κοινωνία, επιμένει να γίνεται ένα με το σύστημα ξεχνώντας αυτό που τους έδωσε τα μεγάλα ποσοστά: Τον λαό. Και άμα ούτε στην Αριστερά βρίσκουμε αντιπολίτευση, τρομάζουμε στην ιδέα τι άλλο -για το χάζι- θα ψηφίσει ο κόσμος αν στα κόμματα δεν αντιληφθούν τη φθορά τους και δεν τρέξουν από τώρα για να ανατρέψουν τα δεδομένα.
