Γι’ αυτό μάζεψε τόσους πολλούς εκεί στο Προεδρικό ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης. Γιατί μια ομάδα ανθρώπων αυτές τις μέρες περνάει δύσκολα. Πολύ δύσκολα. Γράφει και σβήνει τι μπορεί να πει ο Πρόεδρος στο καθιερωμένο του διάγγελμά του για την Ανεξαρτησία. Για ποιο πράγμα θα μπορούσαμε να είμαστε περήφανοι στον έναν χρόνο και να μας τα πει αναλυτικά;
Να πει για τη διαφθορά; Να ανακοινώσει την παύση κάποιου, έτσι για τα μάτια του κόσμου; Να διώξει τον υπουργό Δικαιοσύνης; Τον Αρχηγό Αστυνομίας; Και να τους διώξει δεν θα του πουν πως «και τι έκανες ρε άνθρωπε; Σιγά! Θα αλλάξει τίποτα;». Οπότε έχει κάθε δικαιολογία να τους κρατήσει. Άλλωστε, σε ποιον δεν έτυχε να πάει σε ένα τραπέζι πιει μια-δυο μπίρες παραπάνω και να ξεχαστεί; Θυμάστε εκείνο το άρθρο «Μέχρι το επόμενο τηλεφώνημα» του γράφοντα για τους μπάτσους πριν δύο εβδομάδες; Αυτό ακριβώς έγινε. Ήταν άλλο ένα τέτοιο περιστατικό από το επόμενο τηλεφώνημα. Κι ας αφήσει τα χάλια της Αστυνομίας. Πώς να πιάσει τα περί δικαιοσύνης που μας ήρθε και το ΕΔΔΑ και την απόρριψη της λίστας;
Τι άλλο θα μπορούσε να πει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στο διάγγελμά του; Να μας πει για την ηλεκτροπληξία που παθαίνουν οι πολίτες κάθε φορά που ανοίγουν τους λογαριασμούς της ΑΗΚ; Ή για την επαναφορά του ΦΠΑ σε είδη πρώτης ανάγκης που τρέχουν και δεν φτάνουν και δεν ξέρουν πώς και πότε στις υπεραγορές; Σου λέει, να το ανακοινώσω τώρα στον νοικοκύρη ή να του το αφήσω από αύριο μην μου πάθει τίποτα;
Και δεν είχε και καμιά σοβαρή εξέλιξη στο Κυπριακό να πιαστεί από εκεί ο έρμος με τον Τατάρ και τον Ερντογάν. Πήγε ολόκληρο ταξίδι στη Νέα Υόρκη, του την είπε ο Ερντογάν, ήταν ήρεμος και δεν δυναμίτισε το κλίμα ψύχραιμος γαρ ο Νίκος μας και έμεινε στον αέρα μια τριμερής με τα ίσως και τα αν (αν ξυπνήσει καλά η άλλη πλευρά).
Πάντως, παρά τα κακά μας εκείνο που δεν πρέπει να ξεχνούμε είναι πως η Κυπριακή Δημοκρατία είναι το μεγαλύτερο χαρτί που έχουμε στα χέρια μας. Και θα πρέπει πλέον κάθε επέτειός μας να είναι μια επέτειος προβληματισμού. Για όσα κάναμε και όσα μας έκαναν. Για όσους ψηφίσαμε και όσους μας φόρτωσαν. Τουλάχιστον έτσι, ίσως καταφέρουμε να απαλλαγούμε από όσα μας ταλαιπωρούν.
Υ.Γ. Αν πιαστούμε από τα όσα λέγονται τον τελευταίο καιρό είμαστε χώρα της Λατινικής Αμερικής. Ο Χριστοδουλίδης ονειρεύεται να γίνουμε όπως το Μεξικό, ο Οδυσσέας που θεωρεί πως έχουμε γίνει Βενεζουέλα, ο ισοβίτης που ήθελε να την κάνει για Κολομβία. Ε δεν εξηγείται διαφορετικά. Να ξεκινήσουμε τους λάτιν χορούς.
