Το σκάφος που λέγεται «Λύση του Κυπριακού» πλεύρισε πολλά λιμάνια, τουτέστιν της Ένωσης, της τουρκοποίησης, της Ομοσπονδίας, της De Jure διχοτόμησης αλλά δεν αγκυροβόλησε σε κανένα απ' αυτά. Τελικά, καταδιωκόμενο από αστραπές, κεραυνούς, ισχυρούς ανέμους και ανεμοστρόβιλους, βρήκε καταφύγιο στο λιμάνι της De facto Διπλής Ένωσης, ένα λιμάνι που όλοι οι ενδιαφερόμενοι για την πορεία του σκάφους ευχόντουσαν να αποφευχθεί.
Μάλιστα! Αυτή είναι η θλιβερή πραγματικότητα! Η σημερινή κατάσταση, το στάτους κβο, σε τελική ανάλυση είναι στην πραγματικότητα διπλή ένωση. Όχι βέβαια de jure αλλά de facto.
Το ότι η λεγόμενη τουρκική δημοκρατία βόρειας Κύπρου (τδβκ) έχει στην ουσία ενσωματωθεί με την Τουρκία είναι πασίδηλο σε όλους και δεν το θεωρώ αναγκαίο να το αποδείξω. Αρκεί να αναφέρω ότι οι εκλεγμένοι αξιωματούχοι της τδβκ» ενεργούν πάντα με την άδεια και συγκατάθεση της Άγκυρας. Με άλλα λόγια η «τδβκ» παραμένει διπλωματικά, στρατιωτικά και οικονομικά πλήρως εξαρτημένη από την Τουρκία και αυτή η εξάρτηση υποδηλώνει ότι τα κατεχόμενα είναι απλά μια περιφέρεια της Τουρκίας κι όχι, βέβαια, μια κρατική οντότητα που διεκδικεί διεθνή αναγνώριση ως ανεξάρτητο κράτος. Το ότι στα κατεχόμενα έχουν το ίδιο νόμισμα με την Τουρκία και ότι τροφοδοτούνται με νερό και ηλεκτρισμό από τη «μητέρα πατρίδα» ενισχύουν την εικόνα της πλήρους εξάρτησης της «τδβκ».
Παρ’ όλα αυτά, οφείλω να τονίσω, υπήρξε κάποιος «πρόεδρος» της «τδβκ», ο Ακιντζί, τον οποίον πρέπει να εγκωμιάσουμε διότι επέδειξε σημαντική ανεξαρτησία από την τουρκική κυβέρνηση, δημιουργώντας ρήξη με τον Τούρκο Πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν επειδή ήθελε διακαώς την ομοσπονδιακή λύση. Πρέπει να προκαλεί τεράστια θλίψη σε όλους που οραματίζονται μια ομοσπονδιακή λύση η χρυσή ευκαιρία που μας πρόσφερε το 2018 ο Ακιντζί ικετεύοντας ουσιαστικά τον Αναστασιάδη να υιοθετήσουν το Πλαίσιο Γκουτέρες ως στρατηγική συμφωνία. Δυστυχώς, αυτή η θέση του Ακιντζί οδήγησε σε τουρκική παρέμβαση στις προεδρικές εκλογές του 2020. Υπό τον «πρόεδρο» Τατάρ και τον δεξιό συνασπισμό που σχηματίστηκε μετά τη νίκη του, η «κυβέρνηση» χαρακτηρίζεται από απόλυτη υποταγή προς την Άγκυρα.
Μπορεί εμείς οι Ελληνοκύπριοι να έχουμε ένα κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο αλλά η συμπεριφορά μας δίνει την εντύπωση ότι απλά είμαστε μια περιφέρεια της Ελλάδας. Λέμε σε όλο τον κόσμο ότι θέλουμε να είμαστε ένα κανονικό κράτος, να μην έχουμε καμιά εγγυήτρια δύναμη, καμιά προστάτιδα χώρα, να είμαστε αυτεξούσιος λαός. Κι όμως, αρνούμαστε να έχουμε δικό μας κρατικό ύμνο (παρεμπιπτόντως κακώς λέμε «εθνικός» ύμνος, σε όλη την υφήλιο λένε κρατικός ύμνος). Πόσο αλλόκοτο θα πρέπει να φαντάζει στον υπόλοιπο κόσμο όταν ο ΠτΔ επισκέπτεται άλλες χώρες και ανακρούεται ύμνος ενός άλλου κράτους! Όσον αφορά την κυπριακή σημαία, αυτή προβάλλεται πάντα δίπλα στην ελληνική σημαία (με εξαίρεση τα υπουργεία βάσει του Συντάγματος). Θεωρείται «ανθελληνική» πράξη η προβολή μόνο της κυπριακής σημαίας η οποία παραπέμπει στον «τρισκατάρατο» κατά πολλούς κυπριωτισμό.
Υποστηρίζουμε ένα κράτος με μια προσωπικότητα, μια ιθαγένεια και παροτρύνουμε τους συμπατριώτες μας Τουρκοκύπριους να απογαλακτιστούν από την Τουρκία λες και εμείς έχουμε κατορθώσει ν' απογαλακτιστούμε από την Ελλάδα. Υπάρχουν κάποιες συμπεριφορές/δηλώσεις των Προέδρων μας που αποκαλύπτουν περίτρανα ότι συμπεριφέρονται σαν περιφερειάρχες της Ελλάδας. Για παράδειγμα, στην ομιλία του «50 χρόνια κατοχής, 50 χρόνια αγώνας για απελευθέρωση» στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, πριν δυο βδομάδες, ο ΠτΔ μίλησε για κατεχόμενο κομμάτι του Ελληνισμού και όχι της Κυπριακής Δημοκρατίας. Εν ολίγοις μίλησε σαν Πρόεδρος των Ελληνοκυπρίων κι όχι ως Πρόεδρος όλων των Κυπρίων.
Την ερχόμενη Τρίτη, 1η Οκτωβρίου, θα εορτάσουμε την Ημέρα της Ανεξαρτησίας. Όμως όλες οι εκδηλώσεις θα θυμίζουν Ημέρα Εξάρτησης κι όχι Ανεξαρτησίας. Θα μυρίζει η Κύπρος μια επαρχία της Ελλάδας κι όχι ένα ανεξάρτητο κράτος. Οι σημαίες θα είναι ελληνικές και κυπριακές, ένα φαινόμενο που συμβολίζει την εξάρτησή μας. Έπειτα, θα παρελάσουν τα τανκς και άλλα στρατιωτικά οχήματα με το εθνόσημο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Τον χαιρετισμό της παρέλασης θα δεχθεί, μεταξύ άλλων, ο Αρχηγός της Εθνικής Φρουράς που πρέπει πάντα να είναι Ελλαδίτης. Η παρέλαση βέβαια θα γίνει υπό τους ήχους εμβατηρίων του ελληνικού στρατού. Τέλος θα ανακρουσθεί ο εθνικός (κρατικός) ύμνος της Ελλάδας. Εν κατακλείδι, είναι μια γιορτή που προωθεί τη διχοτόμηση κι όχι, βέβαια, την επανένωση. Αν το ίδιο κάνουν και στα κατεχόμενα, αυτό συνιστά ένα παράδειγμα προς αποφυγή κι όχι προς μίμηση.
Στις προεκλογικές συναθροίσεις του Νίκου Χριστοδουλίδη, αν και είχε μερικές κυπριακές σημαίες, κυριαρχούσαν συντριπτικά οι ελληνικές ενώ σε εκείνες του Αβέρωφ Νεοφύτου δεν υπήρχε καμία κυπριακή σημαία. Αν τα ξένα κανάλια μετέδιδαν εικόνες απ’ αυτές τις συγκεντρώσεις (που σίγουρα θα μετέδιδαν), η εντύπωση που θα αποκόμισαν οι ξένοι τηλεθεατές είναι ότι επρόκειτο για εκλογές των περιφερειών της Ελλάδας και ότι οι Χριστοδουλίδης και Νεοφύτου ήταν επίδοξοι περιφερειάρχες της Ελλάδας κι όχι επίδοξοι Πρόεδροι της Κυπριακής Δημοκρατίας. Θα πρέπει να διερωτάται ο στοιχειωδώς νοήμονας πολίτης ποια είναι η λογική της επίδειξης της ελληνικής σημαίας σ’ αυτές τις συγκεντρώσεις που αφορούν την εκλογή του Προέδρου της Κυπριακής και όχι της Ελληνικής Δημοκρατίας. Το ίδιο συμβαίνει και στην τελετή ανακήρυξης του εκάστοτε Προέδρου.
Εν περιλήψει, στρατιωτικά και διπλωματικά (από τον καιρό του Αντρέα Παπαντρέου), είμαστε σε μεγάλο βαθμό εξαρτημένοι από την Ελλάδα. Ευτυχώς αυτό που κουμαντάρουμε μόνοι μας είναι η οικονομία μας. Ανέκαθεν ξεχωρίζαμε από τις υπόλοιπες επαρχίες της Ελλάδας με τη συγκριτικά υγιή και ανθούσα οικονομία μας. Κι αυτό το οφείλουμε, σε μεγάλο βαθμό, στην ανεξαρτησία μας!
