Οι επισκέψεις στα κατεχόμενα αποβλέπουν σε τι; Σε καλύτερες σχέσεις με τους Τούρκους συμπατριώτες μας ή στην εξοικείωση με την κατοχή. Πόσοι θυμούνται ή ξέρουν το ιστορικό του ανοίγματος των οδοφραγμάτων από τον Ντενκτάς; Μια ανακεφαλαίωση γεγονότων αξίζει τον κόπο; Η απόφαση για το άνοιγμα των οδοφραγμάτων ανακοινώθηκε από τον Ντενκτάς λίγο πριν τις 23 Απριλίου 2003. Πολλοί προσπαθούν να παρουσιάσουν την κίνηση τούτη ως ήττα του Ντενκτάς. Πόσοι θυμούνται τη δική του εκδοχή; «Όταν οι Ε/K θα παρουσιάζουν την ταυτότητά τους ζητώντας να περάσουν στην άλλη πλευρά θα νιώθουν στο πετσί τους ποιος είναι ο αφέντης στην άλλη πλευρά». (παραφράζω μερικώς).
Σχεδόν όλοι θυμούνται τα λόγια του τότε Γενικού Εισαγγελέα Αλέκου Μαρκίδη μια μέρα πριν. «Οι πολίτες δεν αναγνωρίζουν κράτη». Και έτρεξαν 260.000 Ε/Κ να παρουσιάσουν το διαβατήριο ή ταυτότητά τους και «να νιώσουν στο πετσί τους» το τι προειδοποίησε ο Ντενκτάς. Τους είχε πει ο Γενικός Εισαγγελέας ότι δεν βοηθούν στην αναγνώριση του «κράτους» που δημιούργησε η εισβολή και κατοχή. Ένιωσαν άνετα. Πόσοι θυμούνται ότι ο Αλέκος Μαρκίδης -στην ίδια συζήτηση στο ΡΙΚ- είχε προσθέσει « πόσοι θα θέλουν να περάσουν στα κατεχόμενα 300-400;». Η απάντηση δόθηκε από 260.000 μεταβάσεις τις πρώτες 15 μέρες. (90.000 οι Τ/Κ).
Η ημέρα που ο Ντενκτάς άνοιξε τα οδοφράγματα μας έχει σημαδέψει τη μνήμη όπως η ημέρα του πραξικοπήματος ή της δολοφονίας του John Kennedy. Όλοι θυμούνται το άκουσμα των ανακοινώσεων. Θυμούμαι πόσο χάρηκα. Να πάω να δω το σπίτι που γεννήθηκα, να δω τη θάλασσα της πόλης μου. Μετά άρχισα να χωνεύω τις πραγματικότητες. Να πάω να δω το «σπίτι μου» κατόπιν άδειας του κλέφτη; Να δώσω την ευχαρίστηση στον κατακτητή. Γιατί; Να νιώσω στο πετσί μου ποιος ο αφέντης; Να αφήσω το αίσθημα να κερδίσει τη λογική; Όχι. Καλύτερα να «δράσω ρεαλιστικά». Σιγά-σιγά όλοι σχεδόν οι φίλοι πήγαν να δουν τα σπίτια τους. Μερικοί δεν ήθελαν, αλλά το αίσθημα νίκησε. Άλλοι ήταν υπερήφανοι που ανήκαν στους πρώτους επισκέπτες! Μερικοί προσπάθησαν να το κρύψουν. Ένας μου είπε ότι η επίσκεψή του το 2008 του προκάλεσε κατάθλιψη. Το μετάνιωσε. Κανείς, από όλους που πήγαν για να δουν, δεν έπραξε κάτι το επιλήψιμο. Η καρδιά πέτρα δεν γίνεται. Σιγά-σιγά, όμως, οι επισκέψεις έγιναν συχνές. Όλοι έχουν τη «δικαιολογία» τους. «Αποδεικνύουμε ότι δεν ξεχνούμε τον τόπο μας», «γιατί να αρνηθούμε τα μέρη μας», «βοηθούμε την επανένωση», «κάνουμε φιλίες με Τ/Κ», «μα έχουν περάσει τόσα χρόνια», «μα τι ωραίο το λιμανάκι της Κερύνειας. Και το ψάρι φθηνότερο!», «μα όλοι πάνε». Μπορούμε να δικαιολογήσουμε τα πάντα στον εαυτό μας. Πάντα προτιμούμε να αποφεύγουμε τις δύσκολες αλήθειες. Ευκολότερο και για τη συνείδηση. Είμαστε και ρεαλιστές. Υπάρχει και κανείς που πιστεύει ότι θα βρεθεί λύση; Γιατί να μην αντικρίσουμε τις πραγματικότητες; Οι Γάλλοι υπέφεραν πολύ από τους Γερμανούς αλλά τώρα είναι φίλοι. Εμείς γιατί όχι; Άντε να εξηγήσουμε ότι σήμερα η Γαλλία δεν είναι υπό κατοχή. Φυσικά υπάρχουν και οι «ανόητοι». Αυτοί που θα συνεχίσουν να θυμούνται. Προσπαθούν να κάνουν μια μηδαμινή -έστω και παθητική- αντίσταση «για την τιμή των όπλων».
Υπάρχουν αυτοί που προσπαθούν να αποτρέψουν τους ξένους από διακοπές στα κατεχόμενα. Πολλοί θα μιλήσουν σε ξένους για την εισβολή της Τουρκίας. Και ας αντιμετωπίσουν την απορία του Άγγλου για το γεγονός ότι οι Ε/Κ πηγαίνουν διακοπές στα κατεχόμενα και είναι ενθουσιασμένοι με το ψάρι και τα καζίνα του βορρά. Χωρίς αμφιβολία είναι ευκολότερο να πείσεις έναν Άγγλο να σταματήσει να αιμοδοτεί την κατοχική δύναμη παρά να πείσεις έναν Ελληνοκύπριο. Ο Ε/Κ έχει ήδη εξοικειωθεί με την κατοχή. Πολλοί νομίζουν ότι εμείς είχαμε κλείσει τα οδοφράγματα το 1974!
Υπάρχουν και πολλοί «ανόητοι» Ε/Κ που προσπαθούν να νικήσουν τη φουρτουνιασμένη θάλασσα με ένα σαπιοκάραβο. Το αποτέλεσμα είναι δεδομένο. Και όμως. Ο άνδρας στο Λονδίνο που όταν αγοράσει κάτι που είναι «made in Turkey» το παίρνει πίσω στο μαγαζί την επομένη, ο Ε/Κ που πήγε να αγοράσει φανέλα κυπριακής ομάδας στην Πάφο για τον εγγονό του και είναι «made in Turkey» και δεν την αγοράζει, η γυναίκα στο Λονδίνο που πηγαίνει στο ταμείο με κεράσια και ερωτά εάν είναι από την Τουρκία, για να γίνει διάλογος με άλλους πελάτες για το θέμα! Και απίστευτα τα αποτελέσματα με την έκπληξη των πελατών. «Μα αλήθεια έχασαν τα σπίτια τους άνθρωποι στην Κύπρο; Μα ο σύζυγός σου έχασε το σπίτι του; Μα εγώ πηγαίνω συχνά στην «τουρκική Κύπρο» και δεν άκουσα...».
Όλοι αυτοί και παρόμοιοι «ανόητοι» που «χάνουν την ώρα τους» -για να κοιμούνται με τη συνείδηση ήσυχη- έχουν να αντιμετωπίσουν το τσουνάμι πάνοπλης προπαγάνδας της Τουρκίας με αιχμή του δόρατος την TADA (Turkish Anti-Defamation Alliance). Έχοντας βάση τις Ηνωμένες Πολιτείες εξαπολύει μια ανελέητη προπαγάνδα πολεμώντας κάθε προσπάθεια -οργανωμένη και μη- συγκρίνοντάς μας με τον Joseph Goebbels. Είναι παντού. Στα F/B και κάθε είδους social media. Βλέπετε ξέρουν ότι δεν υπάρχει κατοχή στην Κύπρο. Υπήρξε μόνο μια ειρηνική επιχείρηση για διάσωση των Τ/Κ από τη χούντα. Τα 50 χρόνια κατοχής είναι μια μικρή λεπτομέρεια. Απόδειξη; Όλοι ζούμε αγαπημένοι και μας επιτρέπουν να κάνουμε επισκέψεις στα σπίτια που μας έκλεψαν όταν παρουσιάσουμε την ταυτότητά μας! Ας ανοίξουμε λοιπόν ακόμα μερικά οδοφράγματα, ας απολαύσουμε την ειρήνη που μας έφεραν. Το έγκλημα του πραξικοπήματος μας έφερε τόσο κοντά, ακόμα μερικά οδοφράγματα να ανοίξουν και θα ξεχάσουμε ότι έγινε μια «ειρηνική επιχείρηση» το 1974.
