«Καράβια βγήκαν στη στεριά/Και χάθηκαν στο χιόνι/
Κι αυτός που τα ονειρεύτηκε/Τα περιμένει ακόμη»…
Οι στίχοι του πρόσφατα αποβιώσαντα Μιχάλη Γκανά ηχούν στα αφτιά μου από τη στιγμή που διάβασα για μια ξαδέλφη της Πρώτης Κυρίας, την οποία δέχθηκε σε ακρόαση ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, στο Προεδρικό, για να την ενημερώσει για το Κυπριακό. Και η ξαδέλφη, έμπλεη ενθουσιασμού από όσα άκουσε, βγήκε να μας πει να μην ανησυχούμε. Και το Κυπριακό είναι σε καλά χέρια, το σηκώνει στους στιβαρούς του ώμους ο εξ αγχιστείας συγγενής της. Και δεν θα αφήσει τίποτα και κανένα να απειλήσει την ελληνικότητα της νήσου, τίποτα και κανένα να συρθεί μπροστά απαιτώντας λύση και επανένωση. Γιατί, αν δεν το είπε το εννοεί, αφού έσπευσε να το διευκρινίσει πως η ίδια ανήκει στους αντιομοσπονδιακούς, καλύτερα Κύπρος και μισή με τους Έλληνες Κύπριους παρά Κύπρος ολόκληρη με τους Τούρκους Κύπριους…
Πέρα από τη φαιδρότητα της κατάστασης, γιατί περί αυτού πρόκειται, αφού μόνο για σενάριο σάτιρας θα μπορούσε να ταιριάξει η προεδρική ακρόαση στην εξ αγχιστείας συγγένισσα, τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Γιατί φαίνεται πως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τοποθετείται αναλόγως του ακροατηρίου του. Σιγά το νέο θα μου πείτε. Με αυτή την τακτική δεν εξελέγη στο ύπατο αξίωμα; Ναι, αλλά σήμερα είναι Πρόεδρος. Κι οφείλει να είναι συνεπής. Και ο χειρισμός του Κυπριακού απαιτεί υπευθυνότητα και συνέπεια. Και όχι ανάλογα με το ακροατήριό σου να τοποθετείσαι.
Όταν ο Μακαριότατος Αρχιεπίσκοπος Γεώργιος, ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας, λέει όσα λέει, για αυτούς που αντιμετωπίζουν την κατάσταση στο Κυπριακό «χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς την ελληνική περηφάνια. Οι καθημερινές ανακοινώσεις για τον αριθμό των Ελλήνων Κυπρίων που επισκέπτονται τα κατεχόμενα, τα ποσά που ξοδεύουν εκεί, οι αναχωρήσεις από το παράνομο αεροδρόμιο, οι φωνές για διάνοιξη και άλλων οδοφραγμάτων, για να εξοικειωθούμε κι άλλο με την κατοχή, δίνουν μιαν αίσθηση της εθνικής αφασίας στην οποία ένα μεγάλο μέρος του λαού μας έχει περιέλθει», γιατί το κάνει; Μα προφανώς γιατί στις κατ’ ιδίαν συναντήσεις τους, ο ΠτΔ τον διαβεβαιώνει πως ό,τι κάνει στο Κυπριακό το κάνει γιατί πρέπει να δείξει στον ΓΓ του ΟΗΕ ότι δεν είναι αδιάλλακτος. Και τον καθησυχάζει πως ο ίδιος δεν διακατέχεται από.. εθνική αφασία. Κι άλλα λέει σε όσους ελπίζουν σε διάνοιξη οδοφραγμάτων κι άλλα σε όσους εναντιώνονται σε αυτή την προοπτική.
Ως προς τι οι στίχοι του τραγουδιού; Μα για αυτούς που ονειρεύτηκαν τη σταθερότητα και τη σοβαρότητα και την υπευθυνότητα από τον «υπεράνω κομμάτων», τον «νέο και χωρίς βαρίδια πολιτικό». Τελικά τα βαρίδια που σηκώνει ο Νίκος Χριστοδουλίδης πλακώνουν την Κύπρο. Και αν από κάποιον κινδυνεύει, δεν είναι από την κριτική που του ασκείται, αλλά από την ανακολουθία του ιδίου. Από τον εαυτό του εν ολίγοις κινδυνεύει ο Πρόεδρος και από κανέναν άλλο.
