Η επιλογή του Προέδρου- εν μέσω μιας πρωτόγνωρης προσωπικής αμφισβήτησης η οποία καταγράφηκε σε μια ακόμα δημοσκόπηση- να ανοίξει ένα ακόμα μέτωπο με τη Βουλή και την κοινωνία στέλνοντας στο Ανώτατο τον τροποποιητικό νόμο του Ανεξάρτητου Φορέα Κοινωνικής Στήριξης, δεν ήταν απλά η επιβεβαίωση ότι αυτή η κυβέρνηση έχει αφήσει στο πλάι κάθε πρόσχημα. Ήταν η επιβεβαίωση πως έχει ξεμείνει από εικόνα. Της επιμονής για μη δημοσιοποίηση των δωρητών του Φορέα είχε άλλωστε προηγηθεί παρόμοια προσπάθεια από μέρους της κυβέρνησης για μη δημοσιοποίηση των ονομάτων των συνεργατών. Ήταν μια κίνηση που κλείδωσε στη συνείδηση του κόσμου την εικόνα ενός Προέδρου που νιώθει άβολα με τις πολιτικές του ενέργειες, ο οποίος λειτουργεί υπόγεια και έχει πράγματα να κρύψει. Ήταν όμως και μια διαχείριση που ήρθε να αναδείξει την εικόνα ενός Προέδρου χωρίς μέτρο. Όταν για δύο μέρες με δημόσιες παρεμβάσεις στελέχη της κυβέρνησης επέμεναν πως η Βουλή είχε ονομαστικό κατάλογο με τους δωρητές. Και το ερώτημα είναι γιατί θεώρησαν ότι η Βουλή δεν θα τους διέψευδε, όταν ήδη το είχε κάνει μήνες πριν.
Δεν ήταν η μόνη φορά που ο Πρόεδρος έδειξε αδυναμία διαχείρισης ή αντίληψης. Το ίδιο προβληματική ήταν η διαχείριση που έκανε με τη Δόξα Κωμοδρόμου όταν το συμβόλαιό της έγινε κομμάτι του δημόσιου διαλόγου. Το ίδιο προβληματική η αντίδραση στις επικρίσεις δημοσιογράφων και κοινωνίας για τον παράδοξο τουλάχιστον διορισμό της 19χρονης, που από το επιτελείο του βρέθηκε στο Υφυπουργείο Τουρισμού. Το ίδιο ακατανόητη ήταν η επιλογή του να διορίσει έναν ΕΛΑΜίτη, φιλοχουντικό στο δ.σ. του ΤΕΠΑΚ. τον οποίο υπό το βάρος των αντιδράσεων αναγκάστηκε στη συνέχεια να απομακρύνει, με τη ζημιά όμως να έχει ήδη γίνει. Ακόμα και ο τελευταίος διορισμός του νέου Γενικού Ελεγκτή. Όταν στην κορύφωση της οργής και αμφισβήτησης των προθέσεων της κυβέρνησης για έλεγχο, επέλεξε να βάλει στη θέση του έναν άνθρωπο ο οποίος στην πρώτη του δημόσια παρέμβαση παραδέχθηκε ότι ήταν και αυτός κομμάτι του επιτελείου του. Ή η απουσία του από την υπογραφή παύσης του προηγούμενου Ελεγκτή, όταν θεώρησε πως έτσι η εικόνα του δεν θα πληγεί. Δείχνοντας να μην αντιλαμβάνεται ότι η μη υπογραφή της παύσης (κυρίως με την επιλογή του να μην κάνει τίποτε ώστε να μην κορυφωθεί η κόντρα Γενικής Εισαγγελίας- Ελεγκτή), δεν τον έβγαζε από το κάδρο. Απλά επιβεβαίωνε έναν Πρόεδρο που πάντα λείπει. Όλα αυτά ήταν απολύτως ενδεικτικά ενός Προέδρου που έδειχνε πως, είτε δεν ενδιαφέρεται, είτε δεν αντιλαμβάνεται την κατάσταση στην οποία βρέθηκε. Που με κάθε ενέργεια ή απόφασή του εμπέδωνε μια απόλυτα αρνητική εικόνα. Εμπέδωνε όμως και την εικόνα ενός Προέδρου χωρίς εικόνα.
Από το πρώτο διάστημα εκλογής του, ο Νίκος Χριστοδουλίδης είδε την εικόνα του, που σχεδόν από μόνη της, αποτέλεσε το διαβατήριο για εκλογή του, να παρουσιάζει ρωγμές. Με τον ίδιο να αδυνατεί να ανταποκριθεί στις προσδοκίες που καλλιέργησε προεκλογικά και να δημιουργεί σοβαρές αμφιβολίες ως προς την ικανότητά του να κυβερνήσει, άρχισε να χάνει αξιοπιστία και πολιτικό κεφάλαιο. Χωρίς κεντρικό αφήγημα και προσανατολισμό, τη δημοτικότητά του την καθόρισε ολοκληρωτικά η εικόνα του, που κατέρρεε. Αυτή όμως η κατάσταση μπορούσε να ήταν αναστρέψιμη εφόσον ο Νίκος Χριστοδουλίδης αντιλαμβανόταν τους λόγους πτώσης της δημοτικότητάς του και προχωρούσε σε διορθωτικές κινήσεις. Αν μετά τους πρώτους διορισμούς οι οποίοι έδειξαν έναν πρωτόγνωρο κυνισμό και αμετροέπεια ή τις πρώτες προσπάθειες για συσκότιση, άλλαζε. Ποτέ δεν αντιλήφθηκε πως ο μόνος τρόπος να συγκρατήσει την κατάρρευση ήταν να αναστρέψει τα όσα οδήγησαν σε αυτή. Στις αντιδράσεις για τους διορισμούς φίλων, απάντησε με περισσότερο νεποτισμό, γεμίζοντας κάθε πόστο με συγγενείς και φίλους. Στις αντιδράσεις για συσκότιση απάντησε με περισσότερη αδιαφάνεια. Και θεώρησε πως θα μπορούσε να ανακόψει την πτώση της εικόνας του απλά επαναλαμβάνοντας αυτά που την έχτισαν, αδυνατώντας να αντιληφθεί ότι από τη στιγμή που η εικόνα του είχε φθαρεί τόσο γρήγορα και σε τέτοιο βαθμό ήταν αδύνατο η ίδια η εικόνα να τον επαναφέρει. Έδειξε αδύναμος να διαβάσει σωστά τα δεδομένα. Κυρίως όμως αδύναμος να αντιληφθεί πού αυτά οδηγούσαν. Παγιδεύτηκε σε μια εικονική πραγματικότητα που ο ίδιος έχτισε. Χάνοντας ολοκληρωτικά το μέτρο.
Αυτό είναι που στο τέλος της ημέρας τον κατέστησε από ένα σημείο και μετά απόλυτα επικίνδυνο. Το ότι βρέθηκε εντελώς εκτός πραγματικότητας. Ή σ’ ένα σημείο όπου οι πραγματικότητες ελάχιστα τον επηρέαζαν πλέον. Μετατρεπόμενος σε Πρόεδρο σε ελεύθερη πτώση. Χωρίς εικόνα και χωρίς προοπτική. Διότι ένας άνθρωπος που βιώνει με απόλυτα δικό του τρόπο τις πραγματικότητες, είναι αδύνατον να τις αντιμετωπίσει. Κι ένας άνθρωπος που δεν αντιμετωπίζει τις πραγματικότητες, είναι αδύνατον να μην αποτύχει.
https://x.com/AntonisPolydoro
