Το τελευταίο δεκαήμερο ο Φειδίας Παναγιώτου μονοπώλησε τον δημόσιο διάλογο. Πρώτα η φωτογραφία που ανέβασε από την Κερύνεια να απολαμβάνει τον ναργιλέ του σε δωμάτιο ξενοδοχείου (που έφερε το ξέσπασμα του Χρήστου Τριανταφυλλίδη και το «παλιόπαιδο»), μετά το podcast του με Κύπρια που είχε λογαριασμό στο onlyfans και στη συνέχεια η διαδικτυακή του κόντρα με τον άλλοτε κολλητό και σήμερα άσπονδο φίλο του, Χριστόφορο Τορναρίτη, στο TikTok, τον ανέδειξαν σε talk of the town. Με τη μισή κοινωνία να παρακολουθεί εκστασιασμένη το απόλυτο ξεκατίνιασμα live και την υπόλοιπη από βιντεάκια που κατέκλυσαν το διαδίκτυο. Ήταν η απόδειξη ότι «η εποχή προσπέρασε πολλούς και δεν το ξέρουν» έγραψε μια φίλη. Ήταν όμως κάτι πολύ περισσότερο: Ήταν η επιβεβαίωση της απόλυτης παρακμής που βιώνει εδώ και καιρό η χώρα.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που κατάφερε ο Φειδίας Παναγιώτου να κερδίσει την προσοχή της κοινωνίας. Είχε προηγηθεί το βιντεάκι με τον Τ/Κ youtuber και τη «μισή Ιστορία» που διδάσκεται στην κάθε κοινότητα, που τον ανέδειξε σε απόλυτο ήρωα εντός μιας μερίδας των επαναπροσεγγιστών και σε persona non grata για άλλους, ο ενθουσιασμός του για το γεγονός ότι ο «ο Έλον Μασκ έγινε ο μεγαλύτερός μου θαυμαστής», προβάλλοντας αρκετές από τις αναρτήσεις του, που για πολλούς ήταν απόδειξη ότι αποτελεί τον καλύτερο πρεσβευτή της χώρας στο εξωτερικό, αγνοώντας τι εκπροσωπεί σήμερα ο Έλον Μασκ. Και πιο πριν, το βίντεό του, με αφορμή την παύση του Γενικού Ελεγκτή (όπου εξηγούσε ότι η χώρα βρίσκεται σε κρίση), που κέρδισε μια θέση στην καρδιά όσων μάχονται για τη διαφθορά. Αγνοώντας ότι αυτή η κρίση που προφανώς βιώνει η χώρα είναι που τον εξέλεξε με εκείνο το απίστευτο ποσοστό. Και όλα αυτά, ενώ πρόλαβε να αφήσει το στίγμα του στην Ευρωβουλή, με τρόπο που έδειξε πού μπορεί να οδηγήσει η έλλειψη πολιτικής αντίληψης, κυρίως όμως πολιτικών αρχών. Ταυτιζόμενος με τις πιο ακραίες και αντιευρωπαϊκές φωνές εντός του Ευρωκοινοβουλίου. Απέρριψε την υποψηφιότητα της Ούρσουλα φορ ντερ Λάιεν μετά από διαδικτυακό δημοψήφισμα, ψήφισε ενάντια στη συνέχιση παροχής βοήθειας στην Ουκρανία (και άρα του δικαιώματός της να αμυνθεί) επειδή όπως εξήγησε αυτό θα οδηγούσε σε συνέχιση του πολέμου, εναντιώθηκε στην απόφαση της ΕΕ να αναγνωρίσει ως νέο ηγέτη της Βενεζουέλας τον Εντμούντο Γκονζάλες αφού όπως είπε είναι πιο σωστό να είναι Πρόεδρος κάποιος που κέρδισε τις εκλογές με αδιαφανείς ή και αντιδημοκρατικές διαδικασίες από κάποιον που τις έχασε. Χωρίς καμιά από τις αποφάσεις αυτές να κουβαλά το οποιοδήποτε πολιτικό κριτήριο, με όλες όμως να κουβαλούν τεράστιο πολιτικό βάρος. Ενώ η συνέντευξή του στην οποία, μεταξύ άλλων, προσπάθησε να εξηγήσει -προτάσσοντας τις θέσεις της Ρωσίας- ότι η Ρωσία σύρθηκε στην ουσία στην εισβολή στην Ουκρανία επιβεβαίωσε πόσο ευάλωτος είναι στην προπαγάνδα. Πόσο εύκολα μπορεί να καταστεί φερέφωνο όσων θα βρεθούν δίπλα του.
Με μικρά διαλείμματα, ο Φειδίας Παναγιώτου κατάφερε να μετατραπεί σε απόλυτο πρωταγωνιστή της πολιτικής σκηνής. Αφού κάθε πράξη ή τοποθέτησή του μάζευε δεκάδες χιλιάδες φανατικούς οπαδούς από τη μια, και ορκισμένους εχθρούς από την άλλη. Για τους πρώτους εξελίχθηκε από τιμωρός του συστήματος στον άνθρωπο που μπορούσε να αποτελέσει την εναλλακτική σε ένα σάπιο και εν πολλοίς αποτυχημένο σύστημα. Ακόμα και άτομα που παρουσιάζονταν επικριτικοί για το επίπεδο του συστήματος, αγκάλιασαν το απόλυτο κενό του. Για τους άλλους, ήταν ο άνθρωπος που έθετε σε κίνδυνο τα εθνικά συμφέροντα. Ο Φειδίας έγινε είτε το παλιόπαιδο είτε το απόλυτο σύμβολο της αλλαγής.
Πώς, όμως, έφτασε μια εντελώς κενού περιεχομένου πολιτική φιγούρα να καθορίζει τις πολιτικές αποχρώσεις; Μια ακραία ψήφος διαμαρτυρίας να αποτελεί σήμερα τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ αυτών που θέλουν λύση και αυτών που θέλουν διχοτόμηση, των οπαδών της διαφάνειας και των σκοτεινών συμφερόντων, των συστημικών και αντισυστημικών; Η απάντηση βρίσκεται στην αδυναμία του πολιτικού συστήματος να πείσει ότι μπορεί να δώσει διέξοδο. Ή ακόμα και εναλλακτικές. Κάτι που αναδείχθηκε με απόλυτη γλαφυρότητα από τον τρόπο που αντέδρασε στην παύση του Γενικού Ελεγκτή. Σ’ ένα ντόμινο που περιλάμβανε ολόκληρο σχεδόν το σύστημα και επιβεβαίωσε την επικράτηση της γελοιότητας. Κυρίως όμως στην αδυναμία του να αντιληφθεί τις πολιτικές πραγματικότητες και προεκτάσεις. Να προτάξει ένα πολιτικό αφήγημα. Τέσσερις μήνες μετά το στραπάτσο των ευρωεκλογών, κανένα κόμμα δεν έχει ακόμα μπει σε μια σοβαρή συζήτηση για όσα έφεραν την κατάρρευση του κομματικού χάρτη και που κάθε μέρα οδηγούν στην ολική απαξίωση. Στον ΔΗΣΥ δεν έχουν αποφασίσει ακόμα αν είναι συγκυβέρνηση ή αντιπολίτευση, κόμματα της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης διαρρέουν ότι συζητούν για συμμαχίες το 2026 κι ότι η εκλογή προέδρου της Βουλής θα αποτελέσει προάγγελο για την εκλογή Προέδρου. Και δηλώνουν ότι το ποσοστό τους έχει να κάνει με την παρουσία Φειδία χωρίς να προβληματίζονται πώς έφτασε ο Φειδίας να καθορίζει τα ποσοστά τους. Και ο Πρόεδρος μέσα σε 20 μήνες έχει αναιρέσει κάθε προεκλογική του δέσμευση και έχει επιβεβαιώσει κάθε παθογένεια του συστήματος. Ένα πολιτικό σύστημα που όλο και περισσότερο προσομοιάζει με πλανόδιο τσίρκο παρά με πολιτικό δυναμικό που μπορεί να πάρει τη χώρα μπροστά. Με ανακυκλούμενες ψευδοϊδεολογίες, όπου η εικόνα και η επικοινωνία έχουν υποκαταστήσει τις ιδέες και την πολιτική. Και όπου ο Φειδίας δεν θεωρείται ούτε γραφικός, ούτε ανίκανος επειδή απλά η γραφικότητα και η άνευ ουσίας εικόνα αποτελεί πλέον χαρακτηριστικό ολόκληρου του πολιτικού συστήματος.
Σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον, όπου το διακύβευμα παύει εν πολλοίς να είναι πολιτικό, και τα κόμματα αδυνατούν να λειτουργήσουν ως φορείς ιδεών και λύσεων, πρωταγωνιστής μετατρέπεται το απόλυτο τίποτε. Από τη στιγμή που το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να αναδείξει το πολιτικό διακύβευμα, αυτό το κενό έρχεται να γεμίσει ο Φειδίας. Ανοίγει όμως παράλληλα ένα πολύ μεγαλύτερο. Διότι σ’ ένα πλαίσιο όπου η γελοιότητα καθίσταται κεντρικό κομμάτι της πολιτικής ζωής, εύκολα μπορεί να καταστεί και η απάντηση. Αυτή η ανικανότητα ομολογουμένως του πολιτικού δυναμικού μαζί με την απόλυτη απαξίωση, δεν κανονικοποιεί απλά την παρακμή. Την αναγάγει στη λύση. Διαμορφώνοντας παράλληλα τις ιδανικές συνθήκες ώστε άνθρωποι όπως ο Φειδίας να αναδειχθούν σε βασιλιάδες του τσίρκου αυτού. Και άνθρωποι πραγματικά επικίνδυνοι για τη Δημοκρατία, να πάρουν κάποια στιγμή τη θέση του.
https://x.com/AntonisPolydoro
