Δημήτρης Γεωργιάδης
H EE είτε θα προχωρήσει στην ΠΛΗΡΗ ενοποίηση είτε στη διάλυση είτε σε μερική-ΠΛΗΡΗ ενοποίηση (δηλαδή θα παραμείνει σε αυτή μια ομάδα χωρών, πιθανόν οι κεντροευρωπαϊκές, συν καμιά Κύπρος που απλά φοβάται να μείνει μόνη της). Για να γίνει όμως αυτό, θα πρέπει σταδιακά να προχωρήσει προς την πλήρη τραπεζική, δημοσιονομική, αμυντική και πολιτική ένωση. Μετά την κρίση του 2013 ευρω-τράπεζες αναγκάστηκαν ή/και εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν άλλα κράτη-μέλη της ευρωζώνης. Άρα, πήγαμε ένα βήμα πίσω. Κοινό ευρω-ομόλογο δεν καταφέραμε να εκδώσουμε. Η δημοσιονομική ένωση δεν αποτελεί καν θέμα προς συζήτηση. Όλα αυτά για ένα στρατηγικό θέμα, για το οποίο έχουν ληφθεί οι πολιτικές αποφάσεις απ' όλα τα κράτη μέλη της (με την απόφαση για ένταξή τους στην ΕΕ), και που θεωρητικά θα συμφέρει σ' όλους. Και εσείς (όσοι από εσάς) περιμένετε, ότι θα υιοθετηθεί σε παγκόσμιο επίπεδο ένα αποτελεσματικό σύστημα ελάχιστου φορολογικού συντελεστή.
Τουλάχιστον κατά τη «θητεία» της δικής μας γενιάς δεν υπάρχει τέτοια πιθανότητα. Οι πρώτες χώρες που αντιδρούν αρνητικά, με έμμεσο και άμεσο τρόπο, και που βάζουν εμπόδια (συγγνώμη, σημεία προβληματισμού) είναι οι πλέον χρηματοοικονομικά ανεπτυγμένες. Αυτές που ελέγχουν τον ΟΟΣΑ και γενικά το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα.
Μπορεί να ακούμε συχνά για τους αποφασισμένους πολιτικούς και τεχνοκράτες να φορολογήσουν τους κολοσσούς, όπως την Apple, την Google κ.λπ., και που μέσα-μέσα επιβάλλουν μερικά δισ. φόρους, αλλά όλοι αυτοί γνωρίζουν πως δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Επίσης δεν είναι αυτοί που τους ελέγχουν ή επηρεάζουν. Είναι ένας τεράστιος αριθμός από άτομα που στις πλείστες περιπτώσεις ο μέσος πολίτης δεν γνωρίζει και δεν θέλει καν να γνωρίζει το όνομά τους (μάλλον εν τζαι το δικό τους μέσα). Από τον Νορβηγό εφοπλιστή μέχρι τον γιατρό του Λος Άντζελες. Από τον διεφθαρμένο πολιτικό μέχρι τον ιερέα που θησαυρίζει με παραμύθια.
Μια θέση που επιδιώκω να περάσω (γνωρίζω ότι δεν υπάρχει τέτοια πιθανότητα) είναι ότι ο εταιρικός φόρος είναι λανθασμένος και αχρείαστος. Μόνο άνθρωποι καταναλώνουν και άρα είναι μόνο τα εισοδήματα των ανθρώπων που θα έπρεπε να φορολογούνται. Υπάρχει θέμα με τη συσσώρευση ιδιωτικού πλούτου σε εταιρείες και μάλιστα με τρόπο που θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ιδιωτικά χωρίς να φορολογηθεί, αλλά αυτό μπορεί να αντιμετωπιστεί (θέμα για άλλο άρθρο).
Αν λοιπόν δεν αντιληφθούμε ότι η φορολόγηση θα πρέπει να περιοριστεί και να επικεντρωθεί στο άτομο και η φορολογική πολιτική να σχεδιαστεί και να εφαρμοστεί ανάλογα, τίποτα δεν πρόκειται να γίνει.
Πάμε λοιπόν πίσω στη μέση. Αν λοιπόν αντιληφθούμε ότι το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι τα εταιρικά κέρδη αλλά τα ατομικά εισοδήματα, τότε θα μπορέσουμε όχι να το λύσουμε, αλλά να το περιορίσουμε σε κάποιον αποδεκτό βαθμό. Πάμε λοιπόν πιο πίσω, στην αρχή. Αν για ένα ξεκάθαρο θέμα, όπως της πλήρους ενοποίησης της ΕΕ, «νικούν» οι ατομικές προτεραιότητες και συμφέροντα μιας μικρής ομάδας, ακόμη ελπίζεται πως για ένα θέμα όπως τη φορολόγηση θα «νικήσουν» το δημόσιο συμφέρον και η κοινή λογική. Ούτε στο όνειρό σας.
* Οι απόψεις που εκφράζονται είναι προσωπικές.
