Είναι ωραίο, όσο μικρός και αν είσαι να κάνεις μεγάλα όνειρα. Συνήθως, όσο πιο μικρός, τόσο πιο μεγάλα τα όνειρα. Το ίδιο ισχύει και για τα μεγάλα έργα. Μόνο που σε αντίθεση με τα παιδικά όνειρα, εκεί έχεις να κάνεις με ενήλικους. Δεν παίζεις με τις κυβερνήσεις σε Αθήνα και Τελ Αβίβ, όπως δεν μπορείς να εμπαίζεις τις Βρυξέλλες και εταιρείες κολοσσούς. Για την ηλεκτρική διασύνδεση Κύπρου-Κρήτης, το Great Sea Ιnterconector, εσύ παρακάλεσες να δείξουν ενδιαφέρον όλοι αυτοί. Έφερες «απιδινωτή» και το νεκρανάστησες όταν αυτό ήταν νεκρό ως Eurasia Interconector μόλις πέρσι και το έβαλες σε όλες της συναντήσεις σου διεθνώς. Τώρα, το έργο πέφτει μεγάλο για το μικρό μας πορτοφόλι. Αν είναι έτσι, υπάρχει σίγουρα θέμα όχι απλά με την εικόνα, αλλά την επάρκεια σε επίπεδο κυβέρνησης. Αν πάλι το έργο είναι βιώσιμο, τι το συζητάμε ακόμη και για πόσο καιρό θα το συζητάμε;
Οι χειρισμοί που έγιναν, μάλλον δεν αφήνουν περιθώρια στην Κυπριακή Δημοκρατία να υπαναχωρήσει τώρα. Μάλιστα, η κυβέρνηση είχε προαναγγείλει τη συμφωνία και το τυπικό της επικύρωσής της από το Υπουργικό Συμβούλιο τη βδομάδα που μας πέρασε. Τίποτα από όλα αυτά δεν έγιναν και τώρα πάμε σε σύσκεψη την Τρίτη, με όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη γύρω από το τραπέζι. Στήσαμε δηλαδή, ένα σκηνικό που θυμίζει μέρες του Μάρτη του 2013 ή κάποιες από τις πολλές αποτυχημένες προσπάθειες επίλυσής του. Μένει να φανεί αν θα έχει και «πιστόλι» πάνω στο τραπέζι, χρονοδιαγράμματα και επιδιαιτησίες. Αυτά μάθαμε τελικά να κάνουμε από το Κυπριακό και τα εφαρμόζουμε παντού. Το σίγουρο είναι πως όποια και να είναι η απόφαση, ήδη υπάρχει μια μεγάλη «κηλίδα», τόσο στην εικόνα της χώρας και της κυβέρνησης, όσο και για το ίδιο το έργο που πλέον όλο και περισσότεροι το αμφισβητούν ανοιχτά.
Οι βουλευτές της Επιτροπής Ενέργειας από όλα σχεδόν τα κόμματα, αμφισβήτησαν την οικονομική του βιωσιμότητα και το πραγματικό του κόστος. Ακόμη και τη δυνατότητα που έχουμε ως κράτος να ολοκληρώσουμε το έργο χωρίς την έγκριση της Τουρκίας! Γκριζάραμε δηλαδή από μόνοι μας τη θάλασσα και αναγνωρίσαμε τις τουρκικές «πραγματικότητες». Αυτό έγινε έμμεσα μέσα από την επιμονή μας για γεωπολιτικό κόστος, αλλά σαφέστατα αυτό έγινε. Θα το βρούμε μπροστά μας σε κάθε βήμα του έργου και σε κάθε προσπάθεια εξομάλυνσης στα ελληνοτουρκικά και επίλυσης του Κυπριακού. Τώρα, αν πραγματικά πιστεύει κάποιος πως ένα ηλεκτρικό καλώδιο θα είναι αιτία πολέμου Ελλάδας και Τουρκίας, νομίζω πως είναι τουλάχιστον παρατραβηγμένο. Ωστόσο όπως το χειριστήκαμε, και η Τουρκία τώρα θα πρέπει να πάρει κάτι.
Αλλά δεν είναι μόνο η Τουρκία που παζαρεύει σκληρά. Και τα εδώ οικονομικά συμφέροντα στον τομέα της ενέργειας, δίνουν τον δικό τους αγώνα. Όπως σκληρά παζαρεύουν και ο ΑΔΜΗΕ και το ελληνικό κράτος που εδώ και καιρό μας ενημέρωσε ο Θόδωρος Σκυλακάκης, η ευθύνη τους «είναι απέναντι στον Έλληνα καταναλωτή και φορολογούμενο». Ούτε γεωπολιτική αξία, ούτε «ειδικές σχέσεις», ούτε και τριμερείς συνεργασίες Κύπρου-Ελλάδας-Ισραήλ. Αν έτσι έχουν τα πράγματα, δηλαδή ένα σκέτο επιχειρηματικό έργο, τότε γιατί η διασύνδεση να γίνει με την Κρήτη και όχι με την Τουρκία μέσα από μια ομπρέλα μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης με τα κατεχόμενα; Η γεωγραφία στο τέλος της μέρας αυτό επιτάσσει και όχι ένα καλώδιο που να διασχίζει σχεδόν τη μισή Μεσόγειο. Στο τέλος της μέρας, όλοι με τους γείτονες τους θα διασυνδεθούν με ηλεκτρικά καλώδια, είτε έχουν είτε δεν έχουν καλές σχέσεις και όχι με ποιους θα ήθελαν να έχουν γείτονες. Τώρα αν εμείς για γεωπολιτικούς λόγους, θέλουμε να αγνοήσουμε τη γεωγραφία και την οικονομία, καλό είναι να είμαστε έτοιμοι να πληρώσουμε το κόστος. Αν δεν είμαστε έτοιμοι, ας το πούμε και ας αφήσουμε στην άκρη τα μεγάλα λόγια και τα μεγαλεπήβολα έργα.
