Όσο υπάρχει υπογεννητικότητα μπορούμε να ελπίζουμε!

Από όλες τις πεισματικά και περήφανα αμπάλατες ράτσες του πλανήτη, είμαστε σίγουρα η πλέον πτυχιούχα! Αυτό ναι, μπορώ να σας το πω.

Άλλοι είναι αμπάλατοι, διότι δεν δύνανται. Εμείς, διότι γουστάρουμε!

Μάλιστα, εάν κάποιος κάποτε υπολογίσει πόσα είναι τα πτυχία και πόσα ξοδεύτηκαν για αυτά σε μία χώρα, η οποία, πίσω από τη βιτρίνα που τόσο ξεγελά, είναι πολύ πιο ακαλλιέργητη και πολύ πιο ττόππουζη από ότι πριν από χρόνια, θα μας πιάσει μαύρη απελπισία.

Αυτό που με σόκαρε με το «Φέρσου αντρίκια» -μια δημόσια καμπάνια η οποία πέρασε και από τρία υπουργεία- δεν ήταν ότι πέρασε, ούτε και ότι τα υπουργεία ήταν τρία. Και οκτώ να ήταν, πάλι θα περνούσε.

Θα περνούσε, χωρίς να συζητηθεί η άποψη ειδικών, όπως σπανιότατα ζητείται, χωρίς να ερωτηθεί μια οργάνωση γυναικών - θυμάτων, χωρίς αυτό, χωρίς εκείνο και χωρίς το άλλο.

Αυτό που με σόκαρε, λοιπόν, ήταν ο αριθμός των… συνηγόρων. Ανοίξτε μια παρένθεση εδώ: φωνάζουμε για τα social media και είναι γεγονός πως μας έχουν πλέον αναγκάσει να προσέχουμε και να ασχολούμαστε με πλήθη βλακών, τα οποία είχαμε παλιά την υπέροχη πολυτέλεια να αγνοούμε παντελώς.

Και το χειρότερο, να βλέπουμε τα πλήθη αυτά να καταλαμβάνουν τον δημόσιο διάλογο. Εκτοπίζοντας και εκφοβίζοντας τους ανθρώπους, οι οποίοι, πέρα από ένα βασικό IQ και μια στοιχειώδη επίγνωση του τι είναι χυδαίο και πώς το αποφεύγουμε, έμπαιναν και στον κόπο πριν μιλήσουν να ενημερωθούν και να μάθουν.

Φωνάζουμε. Ορθότατα. Εντούτοις, υπάρχει και η… θετική -θα την πω κι ας μην είναι ακριβώς έτσι- όψη του πράγματος.

Μέσα από αυτό το χάλι, όπου ο καθένας μιλά χωρίς να αφιερώνει χρόνο -λίγο έστω- για να μάθει, βρίζει ενίοτε για πράγματα που έχει καταλάβει από τον τίτλο χωρίς να τα διαβάσει και γενικά, ξεδιπλώνει την άγνοια και την βλακεία του χωρίς καμία αναστολή, διότι ξέρει ότι δεν θα του έρθει μια καρπαζιά από τους υπόλοιπους αλλά θα χειροκροτηθεί, λόγω της κατάληψης που λέγαμε, μέσα λοιπόν σ’ αυτήν την κατάπτωση, μπορούμε πια να ξεχωρίζουμε περιπτώσεις οι οποίες περνιούνταν -και περνιούνται εν πολλοίς- για σοβαρές. Διότι, τέλειωσαν ένα πανεπιστήμιο ή και δύο ή και τρία.

Συνήθως, εμφανίζονται ως το πνεύμα της αντιλογίας. Με επιδέξιους κάποτε εξυπνακισμούς, οι οποίοι σε εποχές τόσο δεκτικές στη μαζική αποβλάκωση όσο η δική μας, έχουν το εκτόπισμα που είχε άλλοτε ένα ντοκτορά στα πλήθη, κατατίθενται ως η «άλλη άποψη». Καλυμμένη με τον μανδύα του κοινωνικού τους προφίλ. Δεν είναι… πλέμπα, βλέπετε.

Είναι «πετυχημένοι», «μορφωμένοι», «κοσμογυρισμένοι» και άλλα εις -μενοι αλλά στο μυαλό τους τόσο πεισματικά… -μημένοι, που δεν βλέπουν την τύφλα τους.

Και, κυρίως διψούν, στο ανταγωνιστικότατο εν μέσω πληθών με αμέτρητους άλλους βλάκες περιβάλλον του σήμερα, να κάνουν τη διαφορά. Όποια ζημιά και αν προκαλούν, δεδομένου ότι δεν μιλάμε για μεμονωμένες περιπτώσεις, αλλά για φαινόμενο.

Στο «φέρσου αντρίκια», λοιπόν, έσπευσαν να καταθέσουν και την οργή τους για τις αντιδράσεις. Τι σας ενόχλησε, ρώτησαν. Δεν θέλετε τα αγόρια να γίνουν άντρες; Θέλετε να γίνουν γυναίκες; Και διάφορα άλλα.

Μάταια προσπαθούσαν ειδικοί/ες και θύματα να τους εξηγήσουν τα αυτονόητα. Να τους πουν πως το πρότυπο αυτό είναι το πρόβλημα, πως αυτό είναι που παραπέμπει στην κυριαρχία του άντρα αναπόδραστα, ως «ισχυρότερου» και πως τα παιδιά -τα αγόρια- να σέβονται είναι που πρέπει να μάθουν.

Και πως, επίσης, επ’ ουδενί λόγω δεν πρέπει να τους περάσει καν από το μυαλό -πόσω μάλλον να προβάλλεται και ως κυρίαρχο σε καμπάνια- ότι ο άντρας είναι «το δυνατό» έναντι των γυναικών (και όλων των άλλων) αλλά, πρέπει να είναι σωστός (!) και να μην τις δέρνει.

Πως, επίσης, δεν είναι σε όλους ίδια η τεστοστερόνη και τα γονίδια και ο άντρας δεν πρέπει να καταλήξει στο… βαρβάτο πρότυπο απαραίτητα. Διότι, όσο αυτό είναι το πρότυπο -και είναι, σε μέρη ημιάγριων πτυχιούχων όπως τα δικά μας- θα στρέφεται ενάντια και στις γυναίκες τις οποίες θα αντιμετωπίζει -και αντιμετωπίζει- πρώτα ως γαμήσι και μετά ως κάτι άλλο και ενάντια σε όλους τους άλλους: τα αδύναμα αγόρια, τα «θηλυπρεπή» αγόρια, τα ευαίσθητα αγόρια, τα μη βαρβάτα αγόρια κ.τλ, κατά το… ιερό βουκολικό μας πρότυπο το 2019.

Δεν θα γίνει… αδερφή όχι. Άνθρωπος θα γίνει.

Και για αυτό είναι τόσο λίγοι οι άνθρωποι σ’ αυτόν τον τόπο και τόσοι πολλοί οι υπόλοιποι.

Το ωραιότερο που διάβασα, ήταν λέει πως πρέπει να ξέρουμε σε ποιους απευθυνόμαστε. Έτσι είναι η κοινωνία και το μήνυμα πρέπει να είναι ανάλογο! Με την ίδια λογική, μια καμπάνια για να μάθουν να μην τις παρενοχλούν σεξουαλικά, αντιλαμβανόμενοι ότι δεν είναι υποχρεωμένες να τους κάτσουν -μεγάλο θέμα στην εποχή μας και στο εγώ των εφήβων κάθε εποχής- με τι σλόγκαν θα έπρεπε να κυκλοφορήσει; Λογικά με κάτι ανάλογο.

Πώς σας φαίνεται το «Κι αν φοράει κοντή φούστα το πουτανάκι, μην το γαμήσεις με το ζόρι»; Όμορφο δεν είναι; Μην τη δείρεις, άντρακλα, αλλά και μην την πηδήξεις αν δεν είναι στο πρότυπο της δικής σου αντίληψης για την «ηθική των γυναικών». Το, «τα θέλει ο κώλος της αλλά οι σωστοί άντρες δεν μπλέκουν με τον Νόμο»; Αυτό δεν είναι ωραίο;

Και μετά απορείτε γιατί γίνονται όπως γίνονται. Μα δεν γίνονται. Αυτά που έχουν οι γονείς τους στα κεφάλια τους μέσα, τους κάνουν.

Αυτά που μαθαίνουν: ότι πρέπει να είναι «βαριά πεπόνια» από τα πέντε τους. Αντί να μάθουν ότι το πουλί τους σε τίποτα δεν είναι καλύτερο από ένα μουνί, ότι δεν είναι αφεντικά κανενός και καμιάς γυναίκας και αργότερα, το προφυλακτικό, την αντισύλληψη, το χειρισμό των ορμονών τους, τον σεβασμό σε όλους τους άλλους συνομηλίκους τους, μην πάω και στους μεγαλύτερους, πλέον.

Εσείς μείνατε ζώα. Τελείωσε.

Αυτά, δεν σας φταίνε σε τίποτα να γίνουν σαν τα μούτρα σας. Φερθείτε, λοιπόν… καλύτερα.